"Η ποιμαντική εμπειρία ενός ιερέα της υπαίθρου κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης"

Αγαπητές αδερφές και αδερφοί Χριστός Ανέστη!

Θα ήθελα να σας καλωσορίσω στην μικρή μας κοινότητα εκ μέρους όλων των κατοίκων. Ίσως ήδη το γνωρίζεται η σημερινή μας εκδρομή στο μοναστήρι της Ορμύλιας, είναι προσφορά του Ταμείου του Πολιτιστικού Συλλόγου της κοινότητας μας, καθώς και της Ενορίας μας. Το αναφέρω αυτό απλά και μόνο για να σημειώσω πως ισχύει ο λόγος του Χριστού που λέει να μην φοβόμαστε το μικρό ποίμνιο. Ίσως από τους μικρούς και ταπεινούς αυτού του κόσμου, μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα στον κόσμο.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, έφερε στην επιφάνεια πολλά από εκείνα τα προβλήματα τα οποία για αρκετά χρόνια προσπαθούσαμε να κρύψουμε. Η κρίση μας έδωσε την ευκαιρία να σκεφτούμε πως ίσως η δικές μας προσωπικές επιλογές μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Θυμάμαι την εποχή που η Αθήνα προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 που όλοι ζούσαμε μέσα σε ένα παραμύθι. Όλα έμοιαζαν τόσο υπέροχα. Εγώ την εποχή εκείνη ζούσα στο Λονδίνο. Όταν επισκέφτηκα την Αθήνα και είδα όλα αυτά τα ολυμπιακά έργα, σκέφτηκα ένα και μοναδικό πράγμα. Ποιος δουλεύει σε αυτή τη χώρα τόσο σκληρά, για τα τόσα έξοδα, για τις αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, για την πολυτέλεια στη ζωή των πολιτών αυτής της χώρας;

Έξι χρόνια αργότερα, στις 8 Μαίου 2010 η Ελλάδα υπογράφει την πρώτη δανειακή σύμβαση με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ δηλ. το πρώτο μνημόνιο για 80.000.000.000 ευρώ. Κι από τότε μέχρι και σήμερα πολλά στη ζωή των Ελλήνων έχουν αλλάξει. Χιλιάδες άνεργοι, οικογένειες στα όρια της φτώχιας, άστεγοι, αυτοκτονίες. Το παραμύθι της ευημερίας, μετατράπηκε σε εφιάλτη. Σε αυτή την οριακή στιγμή για τον τόπο δεν θα ήταν δυνατό η Εκκλησία να μην σταθεί κοντά σε όλους εκείνους που την είχαν ανάγκη. Κι αυτό έκανε. Αυτό το καθημερινό φαγητό το οποίο είναι ικανό να κάνει έναν άνθρωπο να φτάσει στην απόλυτη απόγνωση, ακόμη και στο έγκλημα, το δίνει μέχρι και σήμερα σε χιλιάδες σπιτικά που δεν έχουν ούτε κι αυτό το ψωμί.

Ο καθηγητής Τσιρώνης μου ζήτησε να σας μιλήσω για την ποιμαντική μου εμπειρία μου στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, από την ματιά ενός ιερέα της υπαίθρου και πιο συγκεκριμένα σε σχέση με τους νέους. Είναι αλήθεια πως η ύπαιθρος είχε λιγότερα τραύματα από την κρίση σε σχέση με τα μεγάλα αστικά κέντρα. Κι αυτό γιατί το κόστος ζωής στην ύπαιθρο είναι πολύ μικρότερο, όπως επίσης και οι καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων πιο λίγες. Αυτό που έγινε σχεδόν αμέσως αντιληπτό ήταν η επιστροφή πολλών νέων από τα αστικά κέντρα στην ύπαιθρο, για να ασχοληθούν με τις αγροτικές εργασίες. Όπως είναι φαντάζομαι κατανοητό σε όλους μας δεν είναι εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να ξεχάσει κανείς την πόλη, και να γίνει αγρότης. Όπως επίσης δεν είναι εύκολο όταν κάποιος έχει μάθει να ζει για χρόνια μόνος, στο δικό του σπίτι, να αναγκάζεται να επιστρέψει στους γονείς του και να περιμένει να ζήσει με τη σύνταξη τους.

Έχω μερικές δεκάδες από τέτοιες ιστορίες που θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας, ακούγοντας από τη μια πλευρά τους γονείς και από την άλλη τα παιδιά τους για τα νέα δεδομένα στη ζωή τους. Η αρχή ήταν δύσκολη, όπως για όλα τα πράγματα. Ξαφνικά όμως, όλοι άρχισαν να ανκαλύπτουν πτυχές της ζωής που είχαν ξεχάσει, ή που πριν από χρόνια δεν είχαν ποτέ σκεφτεί. Η περιοχή στην οποία είμαι εφημέριος έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται κοντά σε μια λίμνη κι επίσης κοντά στη θάλασσα. Η λίμνη έδωσε τις κλιματικές συνθήκες για να δημιουργηθούν ίσως μερικά από τα καλύτερα φυτώρια καλλοπιστικών φυτών, ενώ η θάλασσα εποχιακή εργασία για πολλούς νέους κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής τουριστικής περιόδου.

Τώρα το ερώτημα είναι τί μπορεί να κάνει ένας ιερέας μέσα σε όλα αυτά τα θέματα. Συνήθως κάνει τον "πυροσβέστη", που σβήνει τις φωτιές μέσα στις οικογένειες. Φανταστείτε ένα σπίτι στο οποίο πριν την κρίση ζούσαν το ζευγάρι των συνταξιούχων γονιών με την άρρωστη υπερήλικη γιαγιά κι έρχεται να ζήσει μαζί τους το άνεργο ζευγάρι μαζί με το τετράχρονο κοριτσάκι τους. Ο καθένας από τα μέλη αυτής της οικογένειας χρειάζεται συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη αρκετών ωρών μέσα στην εβδομάδα. Κι επειδή πλέον στην ύπαιθρο ο μόνος που έχει μείνει στις μικρές κοινότητες είναι ο ιερέας, αυτός καλείται να παίξει πολλούς ρόλους, χωρίς πολλές φορές και ο ίδιος να το περιμένει.

Η εμπειρία μου αυτά τα χρόνια μου δίδαξε ακόμη κάτι. Η οικονομική κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία για όλους μας να κάνουμε πράγματα δημιουργικά με φαντασία και μεράκι. Δεν είμαι σίγουρος αν κάτι τέτοιο πέρασε από τη σκέψη των τοπικών κοινωνιών. Ακόμη δεν είμαι σίγουρος κι αν πέρασε κι από τη σκέψη της Εκκλησίας. Θυμάμαι πάντα εκείνες τις φράσεις από τη σοφία των Κινέζων : "Αν δώσεις ένα ψάρι σ' έναν άνθρωπο θα φάει μια φορά. Αν του μάθεις να ψαρεύει θα τρώει σ' όλη του τη ζωή" ή "Αν τα σχέδιά σου είναι για ένα χρόνο σπείρε σπόρους. Αν είναι για δέκα χρόνια, φύτεψε ένα δέντρο. Αν είναι για εκατό χρόνια, μόρφωσε το λαό". (Κουάνγκ Τσέου). Εκεί βρίσκεται η πρόκληση. Κανένας δεν μπορεί να παραθεωρήσει τα σισίτια, αλλά επίσης και όλοι θα συμφωνήσουμε πως με τον τρόπο αυτό δεν αλλάζεις πολλά πράγματα σε σχέση με το μέλλον. Ο συνδυασμός όμως εκπαίδευσης και υποστήριξης θα μπορούσε να δημιουργήσει ακόμη και αυτήν την πολυπόθητη ανάπτυξη.

Η Εκκλησία θα μπορούσε στις αγροτικές περιοχές, καθώς και σε μέρη εκτός του αστικού ιστού , να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την εκπαίδευση νέων σε καινοτόμες καλλιέργειες και επιχειρηματικές δράσεις, έχοντας το ρόλο του συντονιστή σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ο Έλληνας ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει πως το μέλλον ανήκει στην ομάδα και όχι στο άτομο. Η Εκκλησία ως εκφραστής της ευχαριστιακής κοινότητας και βιώνοντας μέσα στην ιστορία των δύο χιλιάδων χρόνων της την έννοια της "κοινωνίας" έχει ακόμη και τώρα ,που ίσως να πράγματα να δείχνουν λίγο καλύτερα, μια μοναδική ευκαιρία να παίξει αυτό το ρόλο.

Κι εδώ το STRAPAC μπορεί να δώσει προτάσεις και αρκετή φαντασία στα όσο όμορφα και δημιουργικά ο καθένας από εμάς, θα θέλαμε να εφαρμόσουμε στην διακονία μας, σε όποια θέση κι αν έχουμε κληθεί να διακονήσουμε.

Σας ευχαριστώ!