Ημερολόγιο δεκαπενταυγούστου vol. 4

Μια τελευταία προσευχή!

Ταπεινοί προσκυνητές ήρθαμε κι εφέτος Παναγιά μου, εδώ μπροστά στο νεκροκρέβατο σου μαζί με τους αποστόλους που από τα πέρατα της γης , έμαθαν το μαντάτο κι έφτασαν για σου αποδώσουν την τιμή που πρέπει στη μάνα του Κύρη και δασκάλου τους.

Κοιτάζω το σκαμένο από τις ρυτίδες πρόσωπο σου, έτσι όπως κοιμάσαι. Γαλήνη απλώνεται παντού. Τίποτε δεν προδίδει τον πόνο και την αγωνία της μάνας που είδε τον μονάκριβό της να πεθαίνει πάνω στο Σταυρό. Το ήξερες εκείνο το πρωινό που ο άγγελος ήρθε να σου φέρει μήνυμα Θεού, πως θα γίνεις γιοφύρι που θα κατεβάσει το Θεό στη και θα μεταμορφώσει τη γη σε Παράδεισο. Δεν φοβήθηκες. Έσκυψες το κεφάλι ταπεινά και ψυθίρισες : “ιδού η δούλη Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Σου Θεέ μου”.

Όλα στη ζωή σου θαύμα. Θαύμα στην Κανά, θαύμα Ναϊν, θαύμα στα Γάδαρα, θαύμα στην Καπερναούμ, θαύμα στα Ιεροσόλυμα. Κι εσύ κρυφό καμάρι που το παιδί σου γιατρεύει τους λεπρούς, δίνει το φως στους τυφλούς κι ανασταίνει τους νεκρούς. Τον κοιτάς και τα μάτια σου λάμπουν από αγάπη και από πίστη στον Υίο του Θεού, στον Ιησού τον Σωτήρα Χριστό το Λυτρωτή του κόσμου.

Να τος ήρθε. Είναι κι ο Κύριος μαζί μας τώρα εδώ δίπλα στο νεκρικό σου το κρεβάτι. Ήρθε για να πάρει στην αγκαλιά του την ψυχούλα σου για να την πάει εκεί που βρίσκεται κι ο ίδιος στα δεξιά του Πατέρα του. Τώρα πια θα είστε μαζί. Δεν θα αποχωρηστείς ποτέ ξανά το μοναχογιό σου. Και θα είσαι πάντα εκεί δίπλα του για να γίνεις το στόμα το δικό μας, η παράκληση και η παραμυθία, η ικέτιδα και η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανούς.

Αχ Παναγίτσα μου... Στάσου λίγο ακόμη πριν φύγεις για τους ουρανούς. Έλα να περάσουμε από εκεί που ο πόνος είναι δυσβάσταχτος. Έλα να δώσεις κουράγιο στις μάνες και στους πατεράδες που στέκονται ανύμποροι να κάνουν οτιδήποτε πάνω από τα προσκέφαλα των άρρωστων παιδιών τους. Έλα να πάμε εκεί που η φωτιά κι ο πόλεμος σπέρνει το θάνατο και θάβει τη ζωή. Έλα να περπατήσουμε αντάμα στα ανήλιαγα σοκάκια της απελπισίας και να πάρεις από τις καρδιές των παιδιών σου τη θλίψη και τους ψεύτικους θεούς που αντί του παραδείσου χαρίζουν την κόλαση της εξάρτησης. Στάσου δίπλα στους νέους, σε όλους εκείνους που είναι ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο από το δικό μας. Μην αφήσεις καμιά κρίση να νικήσει την αισιοδοξία της νεότητας τους. Χάρισε τους όνειρα. Κάποτε θα περάσει και η κρίση. Άλλωστε ανθρώπινο δημίουργημα είναι κι αυτή. Δημιούργημα του πολιτισμού που δεν μπορεί να ξεφύγει από το “εγώ” και να συμπλεύσει με το “εμείς”.

Μην ξεχάσεις να περάσεις κι από τους γέροντες μας. Αυτούς που τώρα πια τα πόδια και τα χέρια στέκουν βαριά, ανύμπορα να κρατήσουν το βάρος των χρόνων. Κάνε τους να νιώσουν τα γηρατειά ευλογία κι όχι κατάρα και κατάντια. Και τα παιδιά τους που υπομένουν και σηκώνουν το σταυρό χάρισε τους δύναμη. Αυτό είναι η οικογένεια. Η μεγάλη αγκαλιά που χωράει τόση χαρά, όση και λύπη.

Έλα τώρα να πάμε πάνω από τα γαλάζια κύματα του Αιγαίου. Να ψάξουμε και να βρούμε τα κορμιά όλων εκείνων που πάλεψαν για ένα καλύτερο αύριο, αλλά έχασαν τη μάχη. Παρηγόρησε τη μάνα τη μαντηλοφορεμένη που τον Θεό Αλλάχ τον λέει, πονάει όμως το ίδιο πολύ όπως η κάθε μάνα.

Παναγιά μου, αλλιώτικη είναι η ζωή κοντά σου, μέσα στην αγκαλιά σου. Έχω παρηγοριά και δύναμη το κάθε κύμα να δαμάσω. Δεν τη φοβάμαι τη φουρτούνα, δεν τη φοβάμαι τη φωτιά. Είσαι εσύ και το λιμάνι και η ασφάλεια των εις σε ελπιζόντων. Ακόμη κι εκείνες τις στιγμές που το χωμάτινο κορμί αρχίζει να βαραίνει, εσύ μάνα στοργική, μέσα στην αγκάλη σου με κρύβεις, με ασφαλίζεις. Η ανάσα σου μετάγγιση ζωής κι ελπίδας, το βλέμμα σου βάλσαμο στις πληγές, το άγγιγμα σου πρόγευση του Παραδείσου.

Φεύγεις, αλλά και μένεις. Πας με το μονάκριβο, αλλά μένεις και μαζί μας. Έτσι ήσουν πάντα. Μάνα του Θεού και μάνα των ανθρώπων. Ένα σώμα φτιαγμένο για να είναι γεφύρι που θα ενώνει το πρόσκαιρο με το αιώνιο. Η πρέσβειρα μας δίπλα στο θρόνο του Θεού, που θα στέκεται ως πάντων θλιβομένων η χαρά.

Σε ευχαριστώ Παναγία μου, που στάθηκες λίγο πριν το ταξίδι σου να ακούσεις τη δέηση μου, την ικεσία και την προσευχή μου. Τη δική μου, κι όλων όσων τώρα στεκόμαστε σε κάθε τόπο ετούτου του πλανήτη και τραγουδάμε με σκοπούς ιερούς, και ψαλμούς γραμμένους με τα δάκρυα και το αίμα της καρδιάς μας για τη μάνα μας , την Κυρά την Παναγιά. Την Παναγιά τη Σουμελά, την Παναγιά τη Βλαχέρνα, την Παναγιά τη Μπαλουκλίωτισσα, την Παναγιά τη Σεντνάγια στη Συρία και την την Παναγιά της Λούρδης στη Γαλλία, αλλά κι εκείνη την Παναγιά που την είπανε του Χάρου.

“Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέξη τα πράξεις ενώπιον των αγγέλων, παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησον μοι εν τάχοι”.

π. Ι.Κ.

Ημερολόγιο δεκαπενταυγούστου vol.3

“Η αγάπη έξω βάλει τον φόβο” (Α΄Ιω. 4,19)

Ο φόβος, συναίσθημα βασικό του κάθε ανθρώπου. Κάθε τι που μου είναι άγνωστο το φοβάμαι. Φοβάμαι τη φωτιά, το σεισμό, τα ατυχήματα. Πιότερο από όλα όμως φοβάμαι τον θάνατο. Η ιδέα και μόνο πως κάποια στιγμή θα πάψω να υπάρχω με κάνει να τρέμω και να ψάχνω τρόπους για να διασκεδάσω το φόβο μου.

Κι έρχεται ο ευαγγελιστής της αγάπης, ο Ιωάννης για να μου πει πως ξέρει τη λύση για να σταματήσω να τρέμω. Δώσε αγάπη μου λέει. Αλλά πρόσεξε μην μπερδευτείς με την έννοια της αγάπης έτσι όπως κυκλοφορεί στην αγορά. Μάθε να αγαπάς όπως σε αγαπάει ο Χριστός. Θυσιαστικά και με ανιδιοτέλεια. Ανέβηκε στο Σταυρό για εσένα και για εμένα χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα. Παρά μόνο ένα. Την αθανασία και την αιωνιότητα. Κι αυτή όχι για τον ίδιο , αφού εκείνος έτσι κι αλλιώς τα είχε. Αλλά για να τα χαρήσει στο θνητό κορμί μου, που λιώνει μέσα στη φθορά της καθημερινότητας.

Όσο περισσότερο θα χαρίζεις αγάπη στον “άλλο” στον “ταπεινό” αυτής της γης και θα ξεφύγεις από τα στερεότυπα της διαφορετικής θρησκείας, χρώματος, φύλου, κοινωνικής καταγωγής κ.ά. τότε θα αρχίσεις να νιώθεις πως ήδη κοινωνείς Παράδεισο. Γιατί ο Ιωάννης φοβάται την Κόλαση. Φοβάται την ακοινωνησία με το Θεό.Αυτό είναι η Κόλασή του. Κάθε φορά που νομίζω πως ο κόσμος ολάκερος είμαι “εγώ” και μόνο “εγώ”. Δεν μπορώ να βρω χώρο για τον “έτερο” για τον “διαφορετικό”. Δεν με αφορά το “εμείς”. Πόσο πιο κολασμένη ζωή μπορώ να φτιάξω σκεπτόμενος τόσο εγωιστικά; Ήδη είμαι νεκρός. Χωρίς αισθήματα και χωρίς την παρουσία της εικόνας του Θεού στον φτωχό μικρόκοσμο μου.

Μη φοβάσαι να ρισκάρεις χαρίζοντας αγάπη. Μην περιμένεις να πάρεις πίσω. Εσύ δώσε και αφέσου στη χάρη του Θεού. Εκείνος ξέρει τα υπόλοιπα!

π. Ι.Κ. 

Ημερολόγιο δεκαπενταυγούστου vol. 2

 "Προστασία και σκέπη"

Όλη μας η ζωή βουτηγμένη στην ανασφάλεια. Ατέρμονες προσπάθειες να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις μια ζωής με το λιγότερο ρίσκο. Φόβος για το αύριο, φόβος για την υγεία, φόβος για τη δουλειά, φόβος για το άγνωστο. Σε αυτούς τους φόβους πατάει μια ολόκληρη βιομηχανία που προσπαθεί να πουλήσει τα πακέτα της “ασφάλειας” δήθεν για να μας προστατέψει από την “κακιά στιγμή”. Μάταια όμως. Μύρια τόσα τα παραδείγματα που καμία “ασφάλεια” δεν μπορεί να τα καταφέρει, όταν η ζωή μας δείχνει την άσχημη πλευρά της. Κι ας πούμε πως ό,τι έχει να κάνει με τα υλικά μπορεί κάπως να διευθετηθεί. Εκεί που ο κόσμος φεύγει κάτω από τα πόδια μας είναι στα θέματα της υγείας μας, σωματικής και ψυχικής. Όταν η αρρώστια χτυπήσει την πόρτα μας, τότε ακόμη κι ο πιο δυνατός αρχίζει να τρέμει από τον φόβο και την αβεβαιότητα. Όσες τραπεζικές καταθέσεις κι αν έχεις δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε το κουράγιο , ούτε την υγεία.

Και τότε σα να ξυπνάς από ύπνο βαθύ, έναν παραταιταμένο λήθαργο και βλέπεις μπροστά σου την πραγματική “ασφάλεια” για τη ζωή σου. Χρειάστηκε να χάσεις τα αυτονόητα και δεδομένα της ζωής σου για να συναντηθείς με την “Προστασία και Σκέπη” ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Φιγούρα απλή, πρόσωπο πράο και γαλήνιο, μάτια γεμάτα από παρηγοριά και ελπίδα. Η ματιά της και η ματιά σου σε συνάντηση με το αιώνιο, για να σε απαλλάξει από το φόβο του πρόσκαιρου. Ξάφνου νιώθεις πως η φθορά στο σώμα σου δεν είναι ικανή να σε αιχμαλωτίσει στο γήινο περιβάλλον στο οποίο κλήθηκες να ζήσεις μέρος της αιωνιότητας που σου ανήκει. Σταθμός η ζωή, κι εσύ ταξιδευτής σε ένα ταξίδι με καλές και κακές στιγμές. Εσύ δεν είχες καταλάβει πως σε όλο ετούτο το ταξίδι εκείνη η “Προστασία και Σκέπη” υπήρξε η συνοδοιπόρος σου. Ζούσες στην αυταπάτη της προσωπικής σου αυτάρκειας και αυταρέσκειας. Και να η στιγμή που το είδωλο γκρεμίστηκε. Αδύναμο ανθρωπάκι μπροστά στη φθορά. Τώρα αφέσου στην αγκαλιά της Μάνας μας. Αυτή και Προστασία, αυτή και Σκέπη. Εσύ παιδί. Βρέφος μέσα στην ασφάλεια της αγκαλιάς της. Άφησε τα δάκρυα της ικεσίας σου να σε πλημυρίσουν και να μαλακώσουν την πονεμένη σου ψυχή. Τα υπόλοιπα εναπώθησε τα στις πρεσβείες της και στο έλεος του Θεού!

π. Ι.Κ.

Ημερολόγιο δεκαπενταυγούστου vol. 1

Μήνας της Παναγιάς ο Αύγουστος. Μια άλλη πασχαλιά. Αυτή του καλοκαιριού. Κι όσο περισσότερο ανεβαίνει ο υδράργυρος, τόσο αυξάνει και η ζέση της πίστης στο πρόσωπο της Μάνας του Θεού και των Αγγέλων, μα και των ανθρώπων με τα χιλιάδες βάσανα και τα άπειρα δάκρυα. Παρακλητικός ο Αύγουστος. Χορός ικετών μιας πανάρχαιας δραματουργίας μπροστά στο εικόνισμα της Βρεφοκρατούσας, της Γαλακτοτροφούσας, της Πάντων Θλιβομένων Χαρά, της Παναγιάς του Χάρου. Κάθε εκκλησιά και μια εικόνα, κάθε εικόνα και μια δέηση, κάθε δέηση κι ένας λυγμός. Ο λυγμός ο δικός σου και ο δικός μου για την ανυμπόρια μας και για τα πάθη μας που μας γονατίζουν και μας κάνουν να νομίζουμε πως κάπου εδώ είναι το τέλος. Κι όμως κάθε φορά που κοιτάζω τα μάτια της Παναγιάς που μετρήθηκε με τον πόνο κι έγινε σύμβολο αιώνιο της μάνας που η καρδιά της έσταξε αίμα, αντικρίζοντας τον μονάκριβο της επάνω στον τραχύ σταυρό, τότε κουράγιο γεμίζει η καρδιά μου, τότε η ελπίδα διώχνει την απελπισία κι εγώ ξανά ορθώς παλεύω με τη βαρύτητα, με τα πάθη, με το σκοτάδι. “Θα νικήσεις” μου γνέφει και το βλέμα της βάλσαμο στον πόνο.

Το χωριό μας γέμισε κόσμο. Ήρθαν τα παιδιά και τα εγγόνια μας για να περάσουν τις μέρες των διακοπών εδώ που είναι λίγο πιο δροσερά από την πόλη. Χθες Κυριακή ήταν μαζί μας και ο δεσπότης μας. Μας ευλόγησε και μας νουθέτησε με τον λόγο του. Πήραμε την ευχή του για ξεκινήσουμε τη νηστεία μας και τον πνευματικό μας αγώνα ετούτες τις δεκαπέντε μέρες τις αφιερωμένες στην Παναγία. Ξεκινήσαμε σήμερα νωρίς το πρωί με τη Θεία Λειτουργία και το απόγευμα θα ψάλλουμε την Παράκληση. Έτσι κάθε μέρα, πρωί και βράδυ θα ενώνουμε την προσευχή μας με την προσευχή όλης της Οικουμένης για έναν κόσμο καλύτερο, γεμάτο από φως και ελπίδα! 

π. Ι.Κ.