Προσευχή δεκαπενταυγούστου!

"Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα".

Ήρθαμε σήμερα που είναι η μέρα η μεγάλη της Κοίμησης σου Παναγία μου, για να προσκυνήσουμε τη Χάρη σου. Και σαν τους Αποστόλους που έφτασαν εκεί στη Γεθσημανή για να κηδεύσουν το σώμα σου, κι εμείς εδώ μπροστά στο τίμιο και ιερό εικόνισμα σου ήρθαμε να αποτήσουμε φόρο τιμής στη μεγάλη Μάνα μας, η οποία καταφέρνει να συνδέσει τον ουρανό με τη γη , το Θεό με τους ανθρώπους, το αιώνιο με το εφήμερο.

Πόσοι και πόσοι ποιητές και υμνογράφοι, δεν σε ύμνησαν και δεν σε τραγουδησαν με ύμνους περίτεχνους και μονδικούς. Άγιοι και ασκητές, βασιλείς και στραλητές, γνωστοί και άγνωστοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι δεν αφιέρωσαν στη χάρη σου θυσαυρούς πολύτιμους μα και δάκρυα βγαλμένα μέσα από τη μετάνοια και την προσευχή.

Και να τώρα κι εμείς εδώ μπροστά στο νεκροκρέβατο σου Παναγιά μου, κοιτάζουμε το ιλαρό πρόσωπο σου και ταξιδεύουμε νοερά στη γη την αγία, που δέχτηκε τα βήματα σου, τους αναστεναγμούς και τα δάκρυα σου. Γονατίζουμε μπροστά σου, από ευλάβεια αλλά και από το βάρος που κουβαλάμε ο καθένας από εμάς μέσα στην ψυχή του. Το βάρος των παθών και των αστοχιών μας. Το βάρος της καθημερινής μας βιωτής σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο χάνει το ύψιστο αγαθό της αγάπης και της ειρήνης.

Ετούτες τις μέρες η γιορτή σου Παναγιά μου έγινε αιτία και αφορμή να έρθουν τα παιδιά σου, τα παιδιά μας, εδώ στον τόπο μας τον μικρό κι ευλογημένο. Φωνές παιδικές, γέλια, παιχνίδια ακούστηκαν παντού και τα πρόσωπα όλων μας λάμπουν γιατί η ζωή μόνο λάμψη και χαμόγελο μπορεί να φέρει. Και σαν ερχόταν το σούρουπο φωνές γλυκές έπιαναν να ψάλλουν τον κανόνα σου τον παρακλητικό. “Δέσποινα καὶ Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἵνα μεσιτεύσῃς, πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα· ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου, γενοῦ μεσίτρια”. Και αλήθεια σε ψάλλαμε μέσα από τα τρίσβαθα της καρδιάς μας. Και κάθε μέρα όλο και περισσότερο οι φωνές μελωδικές ανέβαιναν ψηλά στον ουρανό για να σε συναντήσουν και να σου μεταφέρουν την αγωνία μας, τον πόνο μας, τα πάθη μας, τις αστοχίες μας, το σταυρό μας, τις αδυναμίες μας. Κι εκεί που νομίζαμε πως τούτα τα βάρη είναι πιότερα από το κουράγιο μας, ένα αεράκι “ως δρόσος Αερμόν” ερχόταν για να στεγνώσει τα δάκρυα και να δώσει κουράγιο κι απαντοχή για το αύριο.

Και να τώρα εγώ ο ιερέας σου στέκομαι εδώ μπροστά σου για να κλείσω τούτη τη μέρα την πανηγυρική και πανσεβάσμια για να μιλήσω για τα εξαίσια και υπερκόσμια της χάριτος σου. Μα που λόγια ικανά να περιγράψουν το μεγαλείο της δικής σου πανάγιας προσωπικότητας. Λίγος και μικρός για μια τόσο μεγάλη διακονία.

Όμως ικέτης και δεόμενος θα κάνω το λόγο μου, λόγο προσευχιτικό, ικετήριο και παρακλητικό για να σε συνοδεύσω στο ταξίδι που εσύ καθημερινά κάνεις ακούραστα και αγόγγιστα ανάμεσα μας.

Έρχομαι μαζί σου Παναγιά μου, εκεί που η ελπίδα είναι έτοιμη να σβήσει. Στα κρεβάτια των παιδιών σου που η αρρώστεια και ο πόνος τους γονατίζει. Σβήσε τον πυρετό από τα μέτωπα τους και πάρε τον πόνο από τα σώματα τους.

Έρχομαι μαζί σου εκεί στα ανήλιαγα σοκάκια. Εκεί που πουλάνε τον θάνατο για παράδεισο. Έναν τόσο ψεύτικο και τόσο εφήμερο παράδεισο που κάνει παιδιά νέα, να χάνουν τα νειάτα και τη ζωή τους μέσα από τα χέρια τους.

Έρχομαι μαζί σου εκεί που η φωτιά και ο πόλεμος αφήνει πίσω του την καταστροφή, την ορφάνια, την προσφυγιά. Σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια της μάνας, του πατέρα, του παιδιού που θρηνεί βλέποντας το θάνατο να τους ακουμπάει.

Έρχομαι μαζί σου εκεί που το ανθρώπινο σώμα γίνεται αντικείμενο φτηνό. Εκεί που για λίγα χρήματα καταρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Εκεί που η εκμετάλευση της ανάγκης για επιβίωση οδηγεί ανθρώπινα πρόσωπα να γίνονται σκεύη ηδονής.

Έρχομαι μαζί σου στα χωράφια να συναντήσουμε τον κάμματο των παιδιών σου, που με ιδρώτα πολύ προσπαθούν να αναστήσουν μέσα από τη γη τους καρπούς που θα δώσουν ζωή στον κόσμο.

Έρχομαι μαζί στις φυλακές να παρηγορήσουμε και να δώσουμε κουράγιο σε εκείνα τα παιδιά σου που έχασαν τον προσανατολισμό τους. Σε ακούω που τους μιλάς για το ληστή που πήρε μαζί του στον Παράδεισο ο γιός σου μονάκριβος και ανάβει πάλι μέσα στη ματιά τους η σπίθα της ελπίδας.

Έρχομαι μαζί σου μέσα στα εργαστήρια όπου νύχτα και μέρα ψάχνουν για εκείνα τα μέσα που θα γιατρεύουν και θα απαλήνουν, θα θεραπεύουν τη φθορά και την αρρώστεια.

Έρχομαι μαζί σου να συναντήσουμε όσους έχουν κάνει φίλο τους τη βία και την τρομοκρατία, που στο όνομα κάποιου δικού τους Θεού σκορπίζουν το θάνατο και τον τρόμο. Μίλησε μέσα στις καρδιές τους και φώτισε το σκοτάδι της φανατισμένης τους διάνοιας.

Μη με ρωτάς αν κουράστηκα Παναγιά μου σε τούτο το ταξίδι μέσα στον κόσμο. Όσο θα σε ακολουθώ , η κούραση δεν πρόκειται να αγγίξει το σώμα μου. Αλλά ακόμη κι αν αυτό συμβεί το ξέρω πως θα με πάρεις στην αγκαλιά σου την μητρική για να μπορέσω να συνεχίσω να παρακαλώ και να ικετεύω, να ευχαριστώ και να δοξολογώ.

Ο χρόνος ελάχιστος, ανίκανος να χωρέσει όλα όσα θα θέλαμε σε εσένα την Κυρία των Αγγέλων για να σου πούμε. Τώρα μένει στον καθένα από εμάς σε τούτη την πανίερη στιγμή απλά να σε κοιτάξουμε λίγο πριν φύγεις για να σταθείς δίπλα στον Κύριο μας, για να ζητήσουμε να είσαι η πρέσβειρα και μεσήτρια μπροστά στον δίκαιο Κριτή.

“Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει”. ΑΜΗΝ

Κοκκαλού. 15 Αυγούστου 2017