Ημερολόγιο δεκαπενταυγούστου vol. 2

 "Προστασία και σκέπη"

Όλη μας η ζωή βουτηγμένη στην ανασφάλεια. Ατέρμονες προσπάθειες να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις μια ζωής με το λιγότερο ρίσκο. Φόβος για το αύριο, φόβος για την υγεία, φόβος για τη δουλειά, φόβος για το άγνωστο. Σε αυτούς τους φόβους πατάει μια ολόκληρη βιομηχανία που προσπαθεί να πουλήσει τα πακέτα της “ασφάλειας” δήθεν για να μας προστατέψει από την “κακιά στιγμή”. Μάταια όμως. Μύρια τόσα τα παραδείγματα που καμία “ασφάλεια” δεν μπορεί να τα καταφέρει, όταν η ζωή μας δείχνει την άσχημη πλευρά της. Κι ας πούμε πως ό,τι έχει να κάνει με τα υλικά μπορεί κάπως να διευθετηθεί. Εκεί που ο κόσμος φεύγει κάτω από τα πόδια μας είναι στα θέματα της υγείας μας, σωματικής και ψυχικής. Όταν η αρρώστια χτυπήσει την πόρτα μας, τότε ακόμη κι ο πιο δυνατός αρχίζει να τρέμει από τον φόβο και την αβεβαιότητα. Όσες τραπεζικές καταθέσεις κι αν έχεις δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε το κουράγιο , ούτε την υγεία.

Και τότε σα να ξυπνάς από ύπνο βαθύ, έναν παραταιταμένο λήθαργο και βλέπεις μπροστά σου την πραγματική “ασφάλεια” για τη ζωή σου. Χρειάστηκε να χάσεις τα αυτονόητα και δεδομένα της ζωής σου για να συναντηθείς με την “Προστασία και Σκέπη” ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Φιγούρα απλή, πρόσωπο πράο και γαλήνιο, μάτια γεμάτα από παρηγοριά και ελπίδα. Η ματιά της και η ματιά σου σε συνάντηση με το αιώνιο, για να σε απαλλάξει από το φόβο του πρόσκαιρου. Ξάφνου νιώθεις πως η φθορά στο σώμα σου δεν είναι ικανή να σε αιχμαλωτίσει στο γήινο περιβάλλον στο οποίο κλήθηκες να ζήσεις μέρος της αιωνιότητας που σου ανήκει. Σταθμός η ζωή, κι εσύ ταξιδευτής σε ένα ταξίδι με καλές και κακές στιγμές. Εσύ δεν είχες καταλάβει πως σε όλο ετούτο το ταξίδι εκείνη η “Προστασία και Σκέπη” υπήρξε η συνοδοιπόρος σου. Ζούσες στην αυταπάτη της προσωπικής σου αυτάρκειας και αυταρέσκειας. Και να η στιγμή που το είδωλο γκρεμίστηκε. Αδύναμο ανθρωπάκι μπροστά στη φθορά. Τώρα αφέσου στην αγκαλιά της Μάνας μας. Αυτή και Προστασία, αυτή και Σκέπη. Εσύ παιδί. Βρέφος μέσα στην ασφάλεια της αγκαλιάς της. Άφησε τα δάκρυα της ικεσίας σου να σε πλημυρίσουν και να μαλακώσουν την πονεμένη σου ψυχή. Τα υπόλοιπα εναπώθησε τα στις πρεσβείες της και στο έλεος του Θεού!

π. Ι.Κ.