Μεγαλοβδομαδιάτικο ημερολόγιο. (1)

Τούτες τις μέρες της μεγαλοβδομάδας έφυγα από την πόλη και πήγα στο μικρό μου διαμέρισμα δίπλα στην εκκλησιά μου. Εκεί όταν πρωτοπήγα πριν πέντε χρόνια ήταν αποθήκη. Με πολύ μεράκι φτιάξαμε ένα μικρό διαμέρισμα κάπου στα 25 τετραγωνικά για τον εφημέριο της ενορίας. Κι έτσι μπορώ να ζω μαζί με τους ενορίτες μου όλες τις ώρες της ημέρας. Η ενορία μου κι αυτή μικρή. Εκατό ψυχές όλες κι όλες. Ίσως και λιγότερες. Αλλά ψυχές ευλογημένες. Άνθρωποι ευγενικοί και γεμάτοι από καλοσύνη και αγάπη. Είναι πλέον κι αυτοί οικογένεια μου. Κάθε φορά που βγαίνω στην ωραία πύλη για να τους ευλογήσω κοιτάζω μέσα στα μάτια τους και νιώθω τα τρυφερά συναισθήματα της δικής τους αγάπης να με αγκαλιάζουν. Την έχω ανάγκη αυτή τους την αγάπη, ίσως πιότερο από οτιδήποτε άλλο.

Η καλύτερη μας στιγμή είναι όταν ξεκινώ να τους μιλάω. Τόλμησα κάποια μέρα να μην μιλήσω γιατί ήμουν κουρασμένος. Νομίζω ήταν σε μια από τις παρακλήσεις της Παναγίας. Ξάφνου τα πρόσωπα τους έγιναν σκυθρωπά. Δεν το ξανάκανα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βρεις γη αγαθή για να οργώσεις και να σπείρεις το Λόγο. Όσα τους λέω είναι μέσα από την καρδιά μου. Κι αυτό πάλι το οφείλω σε αυτούς. Γιατί τα μάτια τους λάμπουν και πολλές φορές κάνουμε διάλογο και το κήρυγμα παύει να είναι η μονοτονία ενός λόγου ξύλινου που μόνο βαρεμάρα μπορεί να προκαλέσει.

Συμπλήρωσα εικοσιδύο χρόνια ιερατικής ζωής. Δεν ήταν όλες οι μέρες εύκολες. Αλλιώς τα περιμένεις κι αλλιώς τα βρίσκεις. Όμως όταν πηγαίνω προς τα πίσω , πάντα οι μεγαλοβδομάδες ήταν οι πιο όμορφες μου στιγμές. Αυτή η καθημερινή πορεία μέσα από τη λειτουργική πράξη που σε οδηγεί βήμα βήμα προς το πάθος του Χριστού, που μόνος σου αποφάσισες να υπηρετήσεις. Κι εκεί αρχίζεις κι αντιλαμβάνεσαι πως όσο ατενίζεις το Νυμφίο τόσο περισσότερο ακουμπάς τα δικά σου πάθη και τις δικές σου πτώσεις. Καταλαβαίνεις πως η συνάντηση μαζί του είναι το ξεγύμνωμα της ψυχής σου. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ψέματα. Εσύ κι Εκείνος σε στιγμές μοναδικής κοινωνίας του αληθινού μέσα από το υπερβατικό.

Κάθε τέλος Μεγάλης Εβδομάδας, παρά την κούραση σχεδόν πάντα περνάει από τη σκέψη μου μια φράση, κάτι σαν ευχή : “γιατί να μην έχει κι άλλες τόσες μέρες ετούτη η βδομάδα”. Μέσα στη βοή του κόσμου, νιώθεις πως όλοι οι ήχοι σταματάνε το μεγαλοβδόμαδο και το μόνο που ακούς είναι η ψαλμωδία, βγαλμένη μέσα από τα μύχια της ψυχής ανθρώπων που μάτωσαν από τον πόλεμο με τον ίδιο τους τον εαυτό, που όμως κατάφεραν να βγουν νικητές και να μελωδήσουν με τρόπο μοναδικό το Πάθος του Θεού που έγινε Άνθρωπος.  

(Συνεχίζεται)