Μεγαλοβδομαδιάτικο ημερολόγιο (2)

Περνάνε τόσο γρήγορα οι μέρε της μεγαλοβδομάδας. Δεν καταλαβαίνεις πότε ξημέρωσε και ήδη ξεκινάς την ημέρα σου με την πρωϊνή ακολουθία. Είναι που η ματιά κάθε τόσο ξεμακραίνει μια στους λόφους γύρω από το χωρίο, και μια στα καταπράσινα χωράφια. Οι θόρυβοι λίγοι και συγκεκριμένοι. Κελαηδισμοί αμέριμνων πουλιών που ιστορούν μεταξύ τους τα όσα βλέπουν από εκεί ψηλά που πετούν.

Μ΄αρέσουν ετούτα τα πρωινά της μεγαλοβδομάδας στην ενορία μας. Ο καιρός εφέτος σαν τη διάθεση μας· άστατος. Αν και είμαστε στα τέλη του Απρίλη παίζουμε μια με τη ζέστη και μια με το κρύο. Μέρος του σκηνικού όλης ετούτης της δραματουργίας. Της ταιρίαζει της μεγαλοβδομάδας η μουντάδα του ουρανού και οι ψιχάλες της βροχής. Ψήνω τον καφέ μου και κάθομαι μπροστά στο παράθυρο που κοιτάζει στην αυλή της εκκλησίας. Η απόλυτη γαλήνη. Σαν αστραπή περνάνε από μπροστά εικόνες και μνήμες από τα χρόνια που κληρικός έχω περάσει τούτες μέρες σε άλλα μέρη, με άλλους ανθρώπους.

Παντού ένας κοινός παρανομαστής. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τον καμβά της κοινοτικής ζωής και της δικής μου διακονίας. Ίσως κάποτε καθήσω να ξαναθυμηθώ και να αποτυπώσω όλες εκείνες τις μνήμες που βίωσα στον κάθε τόπο από τον οποίο πέρασα. Είναι περίργο το συναίσθημα να φτάνεις ξένος σε μια ενορία, να μην ξέρεις κανέναν κι όμως να πρέπει από την πρώτη κι όλας στιγμή να νιώσεις πως είναι τα παιδιά σου κι έχεις την ευθύνη για τις ψυχές τους. Και είναι αλήθεια θαυμαστό πως παντού θα βρεθούν εκείνεις οι ευλογημένες ψυχές που θα σταθούν δίπλα σου με μιας, για να σηκώσουν ίσως περισσότερο κι από εσένα όλο το βάρος της υλοποίησης των καθημερινών θεμάτων που αφορούν την ζωή μιας κοινότητας. Παντού θα υπάρχουν Σίμωνες Κυρηναίοι, όπως και οι Ιούδες...

Χθες βράδυ καθώς διάβαζα τα δώδεκα ευαγγέλια σκεφτόμουν πως αξίζει να ζήσει κανείς έναν ολόκληρο χρόνο μόνο και μόνο γι΄ αυτή τη βραδυά. Οι ευαγγελικές διηγήσεις του Πάθους και της θυσίας, τα τροπάρια , οι μελωδίες, οι φλόγες των κεριών, ο Σταυρός στη μέση της εκκλησίας, τα πρόσωπα σκυμένα πάνω από τα βιβλία να προσπαθούν να κατανοήσουν τις λέξεις και να τις συνδέσουν με τη θυσία. “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου” και “εσταυρώθεις δι εμέ...”. Τόσο Θεός και τόσο Άνθρωπος να θέλει να με σώσει από τη φθορά και το θάνατο. Νιώθω να με πνίγει ένας λυγμός καθώς σκέφτομαι πόσο μικρός έχω σταθεί μπροστά σε τούτη τη θυσία. Πόσο πολύ αγκάλιασα τη φθορά και ξέχασα το αιώνιο. Ακόμη κι έτσι όμως Εκείνος σε πείσμα κάθε λογικής ανεβαίνει στο σταυρό και αφήνει στην άκρη τα προαπαιτούμενα.

Ξημέρωσε για τα καλά. Σε λίγο θα αρχίσουμε να διαβάζουμε τις Μεγάλες Ώρες και μετά τον Εσπερινό της Αποκαθήλωσης. Γεμάτη η μέρα μας. Το μεσημέρι στο κοιμητήριο θα θυμηθούμε εκείνους που έφυγαν κι εκεί στο εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής θα πούμε τα εγκώμια έτσι για να νιώσουμε την παρηγοριά της παρουσίας μέσα από την απουσία. “Η ζωή εν τάφω...”. Κυλάει ο χρόνος και κλείνουν οι κύκλοι της ζωής. Η μνήμη τους κρατάει ζωντανούς. Η μνήμη και η αγάπη. Όσο θα θυμάμαι κανένας δεν θα είναι νεκρός.

Πίνω μια τελευταία γουλιά καφέ κι ακούω στο ραδιόφωνο το στίχο του Νίκου Γκάτσου : “Πάντα στον κόσμο θα 'ρχεται Παρασκευή Μεγάλη. Και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι” .

(Συνεχίζεται)