Πρώτη μέρα του Γενάρη , ώρα 7 το πρωί και μόλις έχω βγει από την πολυκατοικία για να φύγω με το αυτοκίνητο μου για την ενορία. Ακόμη δεν έχει ξημερώσει και τα πολύχρωμα φωτάκια στα μπαλκόνια δίνουν τον γιορταστικό τόνο των ημερών. Πριν προλάβω να μπω στο αυτοκίνητο δύο κορίτσια κάπου εκεί στα 25 κάνουν την εμφάνιση τους. Τα γέλια τους απόδειξη της χαρούμενης διάθεσης στην οποία βρίσκονταν. Αυτό το γέλιο ήταν ο πρώτος χαιρετισμός που έφτασε στα αυτιά μου στην ανατολή της νέας χρονιάς.
- "Ναι σου λέω, με φίλησε" έλεγε σχεδόν φωνάζοντας το κορίτσι που περπατούσε μπροστά.
- "Στο μάγουλο;" ρώτησε η φίλη της
-" Όχι φυσικά. Με φίλησε στο στόμα. Με θέλει σου λέω" απάντησε με νάζι το πρώτο κορίτσι.
Σε λίγο ήμουν στο αυτοκίνητο κι ακούγοντας μουσική από το δεύτερο πρόγραμμα οδηγούσα για την κοινότητα μου. Τα 50 χλμ. απόστασης από το σπίτι μου, μου δίνουν μια μοναδική ευκαιρία να σκεφτώ και να γεμίσω από πολλές διαφορετικές εικόνες. Τώρα στο μυαλό μου είχα την εικόνα των δύο κοριτσιών και τον μικρό παιχνιδιάρικο διάλογο τους. Το βρήκα τόσο αισιόδοξο όλο αυτό τις πρώτες ώρες της νέας χρονιάς.
Τελικά αυτό είναι το ζητούμενο στη ζωή όλων μας. Να μπορείς να νιώσεις τη χαρά και την αισιοδοξία μέσα από την παρουσία του άλλου, που σου χαρίζει το άγγιγμα και σε κάνει κοινωνό της δικής του ανάγκης για τρυφερότητα. Κι έτσι ξεκινάνε οι κοινές πορείες και τα κοινά όνειρα για τη ζωή και για το αύριο. Αυτό έκανε το κορίτσι σήμερα το πρωί να πετάει από χαρά. Το μοίρασμα των συναισθημάτων.
Σε εκείνη την πρώτη Ευχαριστία της νέας χρονιάς, πρόσθεσα μια ακόμη προσευχή, για όλους εκείνους που έχουν ξεχάσει τι θα πει γέλιο, χάδι, όνειρο, με την ελπίδα πως ποτέ δεν είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου