Ο φίλος

Κύριε, ο φίλος σου ο Λάζαρος είναι νεκρός...

Το πρόσωπο του Ιησού ξάφνου άλλαξε. Μια γαλήνια θλίψη απλώθηκε και τα μάτια βούρκωσαν στο άκουσμα της είδησης.

Είχαν φτάσει στη Βηθανία και οι δυο αδερφές του φίλου του, η Μάρθα και η Μαρία δεν μπορούσαν να σταματήσουν το θρήνο. Κύριε γιατί άργησες να έρθεις και δεν πρόλαβες τον αγαπημένο μας αδερφό;

Τις κράτησε για ώρα πολύ στην αγκαλιά του και τις έλεγε λόγια παρηγορίας. Δεν πέθανε αλλά κοιμάται, όπως και οι άλλοι που γύρισαν από το θάνατο στη ζωή.

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες. Ήδη θα έχει αρχίσει να μυρίζει ακούει ο Κύριος να ψυθιρίζουν όσοι είναι κοντά στον τάφο του φίλου του. Μα εκείνος τώρα ατάραχος και γαλήνιος στέκει εκεί μπροστά με τα μάτια καρφωμένα στον ουρανό, σε έναν σιωπηλό διάλογο με τον Πατέρα.

“Λάζαρε βγες έξω” ακούγεται η φωνή του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Φωνή Κυρίου επάνω στο θάνατο και τη φθορά. Δεν σταματά το Θεό ούτε κι αυτός ακόμη ο θάνατος.

Και να ο Λάζαρος δίπλα στο φίλο και στις αδερφές του κλαίει με δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης. Ιησού μου, φίλε αγαπημένε τι άλλο θαυμαστό άραγε έχεις να μας δείξεις;

Κι ο Κύριος εσιώπα...