Μπροστά στην εικόνα της.

Κάθε φορά που στέκομαι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας για να της ψάλω τους Χαιρετισμούς νιώθω το βλέμμα της να με αγκαλιάζει και να μου ζεσταίνει την καρδιά. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια όταν η γιαγιά μου με έπιανε από το χέρι και με οδηγούσε μπροστά στο εικόνισμα της κάθε Παρασκευή. Η μυρωδιά από τα ζουμπούλια έντονη, λες και ήθελαν κι αυτά να ψάλουν τη Χάρη της με το δικό τους «εύοσμο» τρόπο.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια. Το συναίσθημα ίδιο. Η ίδια γλύκα στο βλέμμα, η ίδια ζεστασιά στην καρδιά. Η προσευχή σήμερα ακόμη πιο θερμή από τότε. Για τον κόσμο που παλεύει, που αγωνιά, που προσπαθεί να έρθει πιο κοντά σε Εκείνον, έστω κι αν τα εμπόδια της συνάντησης μαζί Του πολλά. Εκείνη όμως ξέρει το δρόμο, γνωρίζει την πορεία. Παναγία μου κράτα με από το χέρι και οδήγησε με εκεί όπου το μονοπάτι είναι δύσβατο και ανηφορικό. Μαζί σου μπορώ….Μόνος μου αδυνατώ…

ΤΟ ΣΤAΥΡΟ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής στην οποία από σήμερα το βράδυ εισερχόμαστε με τον πρώτο Κατανυκτικό Εσπερινό, τον οποίο ονομάζουμε και της «Συγγνώμης» ή της «Συγχώρησης». Κι αυτό γιατί ζητάμε από τους αδερφούς μας, αλλά και τους προσφέρουμε την συγχώρηση, ώστε χωρίς βάρος να ξεκινήσουμε το «στάδιο των αρετών» όπως αλλιώς η Εκκλησία μας ονομάζει τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μοιάζει η περίοδος αυτή με το μονοπάτι το οποίο είναι γεμάτο πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο. Χρειάζεται να οπλιστούμε με κουράγιο και υπομονή, αλλά και με πίστη για να το περπατήσουμε, ακολουθώντας τα βήματα του Κυρίου μας ο οποίος προπορεύεται και στην πραγματικότητα μας δείχνει το δρόμο. Είναι το μονοπάτι της Σταυρικής Του πορείας, το οποίο θα μας οδηγήσει στην Ανάσταση.

Η νηστεία, οι κατανυκτικές ακολουθίες της Λειτουργίας των Προηγιασμένων Δώρων και των Χαιρετισμών στην Παναγία μας, καθώς και το Μεγάλο Απόδειπνο, αποτελούν σημεία αναφοράς ώστε να μην ξεφύγουμε από την πορεία μας όλες αυτές τις σαράντα και πλέον μέρες , για να πάρουμε μια μικρή γεύση του πνευματικού αγώνα των αγίων της Πίστεως μας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως για όλους μας , ακόμη κι αν δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας «της Εκκλησίας» , η περίοδος αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και ακόμη καλύτερα με τον «κακό» μας εαυτό. Μας δίνετε μια μοναδική ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι και όχι όπως τον παρουσιάζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Δύσκολο; Μπορεί. Όχι όμως και ακατόρθωτο. Από σήμερα μπορούμε να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε την αρχή. Βήματα μικρά σαν του μικρού παιδιού που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του με τη βοήθεια της μάνας του και του πατέρα του. Έτσι και τα δικά μας βήματα. Κι εκεί που θα νομίζουμε πως μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας εκεί θα πέφτουμε, αλλά θα ξανασηκωνόμαστε με περισσότερο ζήλο και επιμονή. Κάπως έτσι είναι η πνευματική ζωή. Να πέφτω και να σηκώνομαι. Πόσες φορές ; Μύριες φορές. Αρκεί το τέλος να με βρει όρθιο, με διάθεση αγωνιστική, γεμάτο από την πίστη μου στο Θεό και την επίγνωση της αδυναμίας μου.

Η Εκκλησία όλες αυτές τις μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επαναλαμβάνει την προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς λέγοντας την όσο πιο συχνά μπορούμε : «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης , ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρισαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου. Ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμην.»

Καλό στάδιο και καλή αντάμωση στο κενό μνημείο!

ΜΕ ΜΕΤΡΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ (Κυριακή της Απόκρεω)

Με μόνο μέτρο την προσφορά αγάπης προς τον συνάνθρωπο μας βεβαιώνει σήμερα μέσα από την ευαγγελική περικοπή ο Κύριος μας πως θα κριθούμε κατά την Δευτέρα Παρουσία. Ο τρόπος της περιγραφής απλός και ξεκάθαρος. Χέρι βοηθείας στον απελπισμένο άνθρωπο που περνάει από δίπλα μας απαρατήρητος. Ένα ποτήρι νερό κι ένα πιάτο φαγητό στον οικονομικό μετανάστη που άφησε την πατρίδα του για να έρθει να βρει μια καλύτερη ζωή. Λίγα λόγια παρηγοριάς σε εκείνον που η αρρώστια τον δοκιμάζει, αλλά και στον φυλακισμένο που έσφαλε και πληρώνει τον ανθρώπινο νόμο. Πόσο σπουδαίο είναι να μάθουμε να δίνουμε σε αυτούς που έχουν ανάγκη, χωρίς να μας το ζητάνε. Γιατί τις περισσότερες φορές εκείνοι που έχουν πραγματική ανάγκη δεν βγαίνουν να ζητήσουν τίποτε. Εκεί είναι η δική μου ευθύνη που είμαι χριστιανός. Κι ας μην είναι υλική η βοήθεια μου. Ας είναι ένα χαμόγελο, μια κουβέντα, ένα χάδι. Όχι στους δυνατούς και σπουδαίους, αλλά στους μικρούς και ταπεινούς αυτού του κόσμου. Στα πρόσωπα αυτών των ελαχίστων βρίσκουμε τον Χριστό. Και μόνο έτσι θα κερδίσουμε τον Παράδεισο και την αιωνιότητα. Ούτε λόγια, ούτε φώτα, ούτε υποκριτικά καμώματα. Μόνο ΑΓΑΠΗ!!