Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής στην οποία από σήμερα το βράδυ εισερχόμαστε με τον πρώτο Κατανυκτικό Εσπερινό, τον οποίο ονομάζουμε και της «Συγγνώμης» ή της «Συγχώρησης». Κι αυτό γιατί ζητάμε από τους αδερφούς μας, αλλά και τους προσφέρουμε την συγχώρηση, ώστε χωρίς βάρος να ξεκινήσουμε το «στάδιο των αρετών» όπως αλλιώς η Εκκλησία μας ονομάζει τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μοιάζει η περίοδος αυτή με το μονοπάτι το οποίο είναι γεμάτο πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο. Χρειάζεται να οπλιστούμε με κουράγιο και υπομονή, αλλά και με πίστη για να το περπατήσουμε, ακολουθώντας τα βήματα του Κυρίου μας ο οποίος προπορεύεται και στην πραγματικότητα μας δείχνει το δρόμο. Είναι το μονοπάτι της Σταυρικής Του πορείας, το οποίο θα μας οδηγήσει στην Ανάσταση.
Η νηστεία, οι κατανυκτικές ακολουθίες της Λειτουργίας των Προηγιασμένων Δώρων και των Χαιρετισμών στην Παναγία μας, καθώς και το Μεγάλο Απόδειπνο, αποτελούν σημεία αναφοράς ώστε να μην ξεφύγουμε από την πορεία μας όλες αυτές τις σαράντα και πλέον μέρες , για να πάρουμε μια μικρή γεύση του πνευματικού αγώνα των αγίων της Πίστεως μας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως για όλους μας , ακόμη κι αν δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας «της Εκκλησίας» , η περίοδος αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και ακόμη καλύτερα με τον «κακό» μας εαυτό. Μας δίνετε μια μοναδική ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι και όχι όπως τον παρουσιάζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Δύσκολο; Μπορεί. Όχι όμως και ακατόρθωτο. Από σήμερα μπορούμε να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε την αρχή. Βήματα μικρά σαν του μικρού παιδιού που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του με τη βοήθεια της μάνας του και του πατέρα του. Έτσι και τα δικά μας βήματα. Κι εκεί που θα νομίζουμε πως μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας εκεί θα πέφτουμε, αλλά θα ξανασηκωνόμαστε με περισσότερο ζήλο και επιμονή. Κάπως έτσι είναι η πνευματική ζωή. Να πέφτω και να σηκώνομαι. Πόσες φορές ; Μύριες φορές. Αρκεί το τέλος να με βρει όρθιο, με διάθεση αγωνιστική, γεμάτο από την πίστη μου στο Θεό και την επίγνωση της αδυναμίας μου.
Η Εκκλησία όλες αυτές τις μέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επαναλαμβάνει την προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς λέγοντας την όσο πιο συχνά μπορούμε : «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης , ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρισαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου. Ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμην.»
Καλό στάδιο και καλή αντάμωση στο κενό μνημείο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου