Κάθε φορά που στέκομαι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας για να της ψάλω τους Χαιρετισμούς νιώθω το βλέμμα της να με αγκαλιάζει και να μου ζεσταίνει την καρδιά. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια όταν η γιαγιά μου με έπιανε από το χέρι και με οδηγούσε μπροστά στο εικόνισμα της κάθε Παρασκευή. Η μυρωδιά από τα ζουμπούλια έντονη, λες και ήθελαν κι αυτά να ψάλουν τη Χάρη της με το δικό τους «εύοσμο» τρόπο.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια. Το συναίσθημα ίδιο. Η ίδια γλύκα στο βλέμμα, η ίδια ζεστασιά στην καρδιά. Η προσευχή σήμερα ακόμη πιο θερμή από τότε. Για τον κόσμο που παλεύει, που αγωνιά, που προσπαθεί να έρθει πιο κοντά σε Εκείνον, έστω κι αν τα εμπόδια της συνάντησης μαζί Του πολλά. Εκείνη όμως ξέρει το δρόμο, γνωρίζει την πορεία. Παναγία μου κράτα με από το χέρι και οδήγησε με εκεί όπου το μονοπάτι είναι δύσβατο και ανηφορικό. Μαζί σου μπορώ….Μόνος μου αδυνατώ…
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια. Το συναίσθημα ίδιο. Η ίδια γλύκα στο βλέμμα, η ίδια ζεστασιά στην καρδιά. Η προσευχή σήμερα ακόμη πιο θερμή από τότε. Για τον κόσμο που παλεύει, που αγωνιά, που προσπαθεί να έρθει πιο κοντά σε Εκείνον, έστω κι αν τα εμπόδια της συνάντησης μαζί Του πολλά. Εκείνη όμως ξέρει το δρόμο, γνωρίζει την πορεία. Παναγία μου κράτα με από το χέρι και οδήγησε με εκεί όπου το μονοπάτι είναι δύσβατο και ανηφορικό. Μαζί σου μπορώ….Μόνος μου αδυνατώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου