Η σωτηρία μας είναι επιλογή. Κανένας μας δεν πρόκειται να σωθεί από τα πάθη του με τρόπο μαγικό. Χρειάζεται να παλέψει κανείς με τον κακό του εαυτό, με τα πάθη και τις ατέλειες του για να σωθεί. Για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Η βοήθεια των άλλων τελικά είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της σωτηρίας. Όσο κι αν θέλω να σε κρατήσω μακριά από όλα εκείνα που σε καταστρέφουν, αν εσύ δεν το πάρεις μόνος σου απόφαση και δεν καταλάβεις πως καταστρέφεσαι τότε απλά αποτύχαμε και οι δυο. Εγώ γιατί πίστεψα σε ένα ψέμα κι εσύ γιατί νόμισες πως μπορεί εγώ να είμαι η λύση του προβλήματος σου.

Η σωτηρία κάθε λογής είναι επιλογή. Επώδυνη, και σχεδόν τις περισσότερός φορές μοναχική, αφού θα πρέπει να παλέψεις με τα φαντάσματα και τους δαίμονες σου. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω πως είμαι εδώ. Μόνο αυτό. Κάποιες φορές όμως νομίζω πως δεν είναι αρκετό. Ίσως εγώ να μην είμαι αρκετός. Δεν είμαι Θεός και το ξέρω. Όπως κι εσύ το ξέρεις. Άρα οι επιλογές είναι συγκεκριμένες. Πρέπει να παλέψεις. Το ερώτημα είναι αν θέλεις. Αν αντέχεις. Αν πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο. Αν ακόμη περισσότερο πιστεύεις πως εσύ αξίζεις τον κόπο.

Δεν θέλω να σε λυπάμαι. Θέλω να σε θαυμάζω. Να σε θαυμάζω που παλεύεις με το σκοτάδι. Που παλεύεις με τα κύματα. Που ματώνεις κάθε φορά που σε αγκαλιάζει η απογοήτευση και σε οδηγεί στην απώλεια. Δεν με πειράζει η αδυναμία. Με θλίβει η αδιαφορία. Η αδυναμία της προσπάθειας για έστω ένα μικρό βήμα προς τα μπρος. Για εμένα αυτό είναι ο αγώνας και η προσπάθεια. Ένα βήμα μπροστά. Μικρό. Ελάχιστο. Αλλά μπροστά. Για να υπάρχει έστω μια ελάχιστη προοπτική μέλλοντος.

Εμείς το φτιάχνουμε αυτό το μέλλον μας. Ούτε ο Θεός, ούτε το Σύμπαν, ούτε οι Πλανήτες. Εμείς και μόνο εμείς έχουμε την απόλυτη ευθύνη για το πώς θέλουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας. Και είναι εύκολο σε κάθε αποτυχία να φορτώνουμε τις ευθύνες κάπου αλλού. Άλλοτε πολύ κοντά μας κι άλλοτε έτη φωτός μακριά μας. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο, όσο κι αν προσπαθούμε να κουκουλώσουμε την αλήθεια. Γιατί για να έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια θέλει κι αυτό κουράγιο. Θέλει θάρρος να πεις πως τελικά εσύ είσαι ο υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν στη ζωή σου.

Θα μου πεις όμως δική σου είναι η ζωή και ό,τι θέλεις την κάνεις. Κι εγώ ένα και μοναδικό πράγμα θα σε ρωτήσω και μετά θα σιωπήσω : "Αλήθεια πιστεύεις πως η ζωή είναι δική σου;"...

π.Ι.Κ.