Το Μαργαριταρένιο Κουμπί.

Τελειώσαμε νωρίς τη Δευτέρα τη συνάντηση με το Δημήτρη και το Γιώργο. Μετά από δύο ώρες κουβέντας και σχεδιασμού για τις δράσεις του together για το 2016 ο Δημήτρης γύρισε σπίτι κι εμείς με το Γιώργο είπαμε να περπατήσουμε από την πλατεία Ναυαρίνου προς τη Φράγκων , γιατί ήθελα να ξαναδώ στην Ίωνος Δραγούμη τη στοά που έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας "Ουζερί Τσιτσάνης", την οποία είδα την προηγούμενη μέρα και όλες οι εικόνες ήταν ολοζώντανες στο μυαλό μου. Η αγορά είχε ήδη κλείσει κι έτσι το κέντρο ήταν σχετικά ήσυχο. Είναι αλήθεια πως με κάποιους ανθρώπους καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή πως μια ολόκληρη ζωή δεν είναι αρκετή για να πεις όλα όσα θέλεις, και να ακούσεις όλα όσα έχουν να σου πούνε. Αυτό συμβαίνει και με το Γιώργο. Ό,τι θέμα και να πιάσουμε έχουμε τόσα πολλά να πούμε που θα μπορούσαμε να γράφουμε βιβλία ολόκληρα. Είναι μεγάλη η ευλογία να συναντάς τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου, που σου δίνουν συνέχεια αφορμές και ώθηση να πας τη γνώση και το μυαλό λίγο παραπέρα από τα όσα έχεις μάθει. Και σ΄ αυτό το κομμάτι δοξάζω το Θεό που μου έχει χαρίσει άπλετη την ευλογία του. 

Κουβεντιάζοντας φτάσαμε στην Ίωνος Δραγούμη, περάσαμε μπροστά από τον Άγιο Μήνα και σταθήκαμε λίγο πιο κάτω στη στοά. Η μεγάλη σιδερένια καγκελόπορτα κλειστή και μέσα η στοά σιωπηλή να θυμάται τη βοή και την ένταση των γυρισμάτων. Μερικές γρήγορες φωτογραφίες και συνέχεια της βόλτας μας. Στη Βασιλέως Ηρακλείου είδαμε τα έργα ανάπλασης. Έχει καιρό που ξεκίνησαν , αλλά μάλλον κανένας δεν ξέρει πότε θα τελειώσουν. Πιο πέρα η Φραγκοεκκλησιά, και το νοσοκομείο των καλογρεών "Άγιος Παύλος". Κάποτε ήταν από τα καλά νοσοκομεία της πόλης. Σήμερα κλειστό, χωρίς καμία δράση. Μεγάλη αμαρτία η αδράνεια. Και μάλιστα από ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην ιεραποστολή και τη δράση. Σε λίγο είμασταν μπροστά στο δυτικό τείχος της πόλης. Ο Γιώργος σαν άριστος ξεναγός άρχισε να κεντάει την ιστορία του τείχους και κάπου εκεί σε μια γωνιά είδαμε ένα ένθετο γλυπτό που απεικόνιζε τον Ασκληπειό. Άλλη μια φωτογραφία και βόλτας συνέχεια. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τη θάλασσα. Θυμήθηκα τα δυο χρόνια στο Λονδίνο που απεγνωσμένα έψαχνα να βρω τη θάλασσα. Κάποιες φορές νομίζοντας πως θα μπορούσε να την υποκαταστήσει ο Τάμεσης κατέβαινα μέχρι το Big Ben κι εκεί από τη γέφυρα έβλεπα τα σκοτεινά νερά ενός ποταμού που έλεγε την ιστορία του δικού του τόπου, αλλά δεν θύμιζε καθόλου τη δική μου γαλάζια θάλασσα των παιδικών και νεανικών μου χρόνων.

Μπήκαμε στο λιμάνι, περπατήσαμε μέχρι τις αποθήκες και σταθήκαμε μπροστά στον κινηματογράφο που χρησιμοποιεί το "Ολύμπιον" για τις προβολές του. Η σινεφίλ διάθεση μας αμέσως μας έβαλε στον πειρασμό να δούμε τις ταινίες που έπαιζαν. "Joy" στις εφτά και "Το Μαργαριταρένιο Κουμπί" στις πεντέμισι. Η ώρα ήταν πέντε και εικοσιεπτά. "Ξέρεις την υπόθεση;" ρωτάω το Γιώργο. "Όχι" μου λέει. "Περίμενε κι έχω εφαρμογή για τους κινηματογράφους στο κινητό μου". Ανοίγω και διαβάζω : "El Boton de Nacar" (Ντοκυμαντέρ)..."Οι ωκεανοί εμπεριέχουν την ιστορία του πλανήτη. Η θάλασσα κρατάει όλες τις φωνές της γης, αλλά και όσες προέρχονται από το διάστημα. Το νερό λαμβάνει ωθήσεις από τα αστέρια και τις μεταδίδει στους ζώντες οργανισμούς. Αυτό το νερό ως φυσικό φυσικό σύνορο της Χιλής, κρατάει και το μυστικό δύο μυστηριωδών κουμπιών που βρέθηκαν στον πάτο της θάλασσας. Η ταινία αναλύει αυτά τα ύδατα, ένα αρχιπέλαγος υπερφυσικού τοπίου και μεγάλης ιστορίας". Δε χρειάστηκε καν να μιλήσουμε με το Γιώργο. Απλά μπήκαμε μέσα και χαθήκαμε στη μαγεία της εικόνας, της ισπανικής γλώσσας, του ήχου του νερού, αλλά μαζί παγώσαμε μπροστά στη θηριωδία και τα εγκλήματα των αποικιοκρατών κατά των ιθαγενών της Παταγονίας.

Κι εδώ επειδή ο δικός μου λόγος θα είναι πολύ μα πολύ φτωχός μπροστά στην εικόνα, κάνε έναν κόπο να δείς συμβαίνει σε τούτο τον κόσμο, τον   κόσμο το μικρό και μέγα.