Το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους είναι όνειρο ζωής για τον κάθε χριστιανό. Να περπατήσει στα ίδια σοκάκια με τον Χριστό. Να δει με τα μάτια του όλα εκείνα τα μέρη που δέχτηκαν το λυτρωτικό κήρυγμα του Κυρίου μας. Να νιώσει με όλες του τις αισθήσεις την ιστορική παρουσία του Ιησού του Ναζωραίου πάνω σε τούτον τον πλανήτη.
Έτσι κι εμείς, ξεκινήσαμε από τον τόπο μας μαζί με τον Επίσκοπο μας , για να γίνουμε προσκυνητές των Αγίων Τόπων. Για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μας, κάποιοι για πρώτη φορά και κάποιοι άλλοι για δεύτερη ή και τρίτη φορά. Η μετάβαση μας μέχρι την Ιερουσαλήμ όχι ιδιαίτερα εύκολη, αφού προηγήθηκαν η διαδρομή από την Ελευθερούπολη στη Θεσσαλονίκη , αεροπορικώς από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, από την Αθήνα στο Τελ-Αβίβ και ξανά οδικώς μέχρι την Ιερουσαλήμ. Η κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μας, μέχρι τη στιγμή που αντικρίσαμε τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ.
Η διαδρομή από εδώ και πέρα ήταν αλλιώτικη. Μέσα στην καρδιά μας νιώθαμε τους χτύπους πιο δυνατούς. Τα βήματα μας πιο ανάλαφρα σχεδόν πήγαιναν μόνα τους τα πόδια στο στενό πέτρινο δρόμο που οδηγούσε στο Πατριαρχείο και στο Ναό της Αναστάσεως. Πολύ νωρίς ακόμη για τα καταστήματα και ο δρόμος σχεδόν άδειος. Δεξιά κι αριστερά μερικοί μαθητές και μαθήτριες κατευθύνονταν προς το Σχολείο τους. Δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να σημειώσω το πόσο θετικά μας εντυπωσίασε όλους η εμφάνιση των παιδιών με την σχολική τους στολή. Άθελα μας κάναμε τη σύγκριση με τη δική μας ελληνική πραγματικότητα…
Στο Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στο παραθρόνιο χοροστατεί στην πρωινή Θεία Λειτουργία. Ο ναός λιτός και απέριττος , με μοναδικό του στολίδι κάποιες μοναδικής τέχνης εικόνες. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Πατριάρχης μας δέχτηκε στην αίθουσα του πατριαρχείου μαζί με άλλους προσκυνητές από την Ελλάδα , αλλά και τη Ρωσία κι αφού μας καλωσόρισε και ευχήθηκε «Άξιο το προσκύνημα μας», πήραμε μαζί με την ευχή του κι έναν επιστήθιο φιλντισένιο σταυρό οι κληρικοί και από μια εικόνα οι λαϊκοί.
Κόντευε μεσημέρι όταν φτάσαμε με το λεωφορείο μας στη Βηθλεέμ όπου από εδώ και πέρα θα ήταν το ορμητήριο μας για τις επόμενες μέρες. Στην είσοδο της πόλης μας περίμενε μια έκπληξη. Ένα τείχος χώριζε την Βηθλεέμ από τα Ισραηλινά εδάφη. Το έχουν ονομάσει «τείχος του αίσχους». Εγώ θα το ονόμαζα περισσότερο της θλίψης και της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας. Οι πληροφορίες για την καθημερινότητα των κατοίκων της πόλης που γεννήθηκε ο Χριστός, Παλαιστίνιοι χριστιανοί στην πλειοψηφία τους, προκαλούν οργή και συνάμα ευκαιρία για εμβάθυνση για το πώς μπορούν όλα αυτά να συμβαίνουν σε τούτο εδώ τον τόπο τον αγιασμένο. Με βγάζει από τις σκέψεις μου ένα νεαρό κορίτσι, σχεδόν παιδί ακόμη, με ρούχα στρατιωτικά και αυτόματο οπλοπολυβόλο στον ώμο. Η έκφραση προσπαθεί να είναι σκληρή, υπηρεσιακή. Περνάει από μπροστά μας και ρίχνει γρήγορες ματιές στην φωτογραφία του διαβατηρίου και στα πρόσωπα μας. Ο έλεγχος τελειώνει, η Ισραηλινή συνοριοφύλακας κατεβαίνει από το λεωφορείο κι εμείς σε λίγο βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας. Μετά από τις διατυπώσεις στην υποδοχή, αφήνουμε την κόπωση αυτής της μεγάλης πρώτης μέρας να μας κυριεύσει . Σε λίγο ο ύπνος θα προετοιμάσει το σώμα μας για την επόμενη μέρα. «Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σάρξ ασθενής» (Μτθ. 26, 41).
Η πρώτη μας Θεία λειτουργία στους Αγίου Τόπους τελείται στο Σπήλαιο της Γεννήσεως. «Χριστός γεννάται δοξάσατε…». Σεπτέμβρης μήνας και δεν μας κάνει απολύτως καμία εντύπωση που οι ύμνοι των Χριστουγέννων βγαίνουν αβίαστα και χωρίς καμία προσπάθεια από το στόμα μας. Όλα μέσα στο Σπήλαιο λες και φωτίζονται από το αστέρι εκείνης της μοναδικής νύχτας. Ελληνικά και αραβικά σε πλήρη αρμονία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Ο ρυθμός γοργός. Ο χρόνος περιορισμένος. Αμέσως μετά έρχονται οι Αρμένιοι και στη συνέχεια οι Ρωμαιοκαθολικοί. Όλοι με τη σειρά τους αιώνες τώρα, μέχρι ίσως τη στιγμή που το σχέδιο του Θεού επιτρέψει και πάλι να υπάρξει η μία και καθολική Εκκλησία του Χριστού.
Από μακριά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως η μικρή πύλη της Λαύρας του Αγίου Σάββα κρύβει το υπέροχο αυτό κτηριακό συγκρότημα. Πέτρινα σκαλιά, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα οδηγούν σε αυλές, σε χαγιάτια, σε κρύπτες λαξευμένες μέσα στον βράχο, οπού ο χρόνος έχει αφήσει την σφραγίδα του ανεξίτηλη. Μόνο όμως επάνω στην πέτρα και όχι επάνω στο σώμα του Αγίου Σάββα. Εκεί ο χρόνος είναι ο μεγάλος χαμένος. Το σώμα του Αγίου μέσα στη λάρνακα, άφθαρτο, με το δέρμα επάνω στο ιερό λείψανο να διαλαλεί περίτρανα πως «Όπου γαρ Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις».
Μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης αφήνουμε την έρημο και κατευθυνόμαστε προς τα Ιεροσόλυμα και το ναό της Αναστάσεως. Η Αγία Αυλή γεμάτη από κόσμο. Όλα τα έθνη και όλες οι φυλές συναγμένες για να προσκυνήσουν στον Πανάγιο Τάφο. Μπαίνουνε στη σειρά. Ο Επίσκοπος μας με φωνή συγκινημένη αρχίζει να ψάλλει τα Εγκώμια «Η Ζωή εν Τάφω…». Ακολουθούμε…Σιγά-σιγά η ψαλμωδία περνάει από τα χείλη στην καρδιά. Γίνεται κάτι περισσότερο από ύμνος. Ρίγος διαπερνά το σώμα μας. Εδώ οι λέξεις έχουν άλλη νοηματική φόρτιση. Σε λίγο θα αγγίξουμε το κενό μνημείο. Εδώ η πίστη μας δεν χρειάζεται άλλη δοκιμασία. Είναι μπροστά μας ο λίθος ο αποκεκιλυσμένος και ο λαμπροφορεμένος άγγελος να μας πληροφορεί «ουκ έστιν ώδε». Γονατίζω μπροστά στην μαρμάρινη πλάκα. Αγγίζω με τα χέρια μου θέλοντας να νιώσω ό,τι πιο δυνατό και υπερκόσμιο. Εδώ βρίσκεται όλα όσα πιστεύω, όλα όσα έχω επιλέξει να διδάξω. Ο αναστημένος Χριστός. Από εδώ ξεπήδησε η ελπίδα της ζωής και το τέλος του θανάτου. «Χριστός ανέστη εκ νεκρών…».
Γύρω από τον Πανάγιο Τάφο βρεθήκαμε να λιτανεύουμε μια μέρα μετά, την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού με το παλαιό ημερολόγιο, ο Πατριάρχης, δεκάδες Αρχιερείς και Ιερείς από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, το μεγαλύτερο ίσως τεμάχιο από τον Σταυρό του Κυρίου μας. Μια πομπή μεγαλόπρεπη μα και συνάμα γεμάτη από την ταπείνωση της πορείας του Σταυρού. Όλα εδώ μέσα έχουν τη θέση τους, τον πραγματικό τους χώρο. Εδώ βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός από την Αγία Ελένη, εδώ έγινε το θαύμα της αναγνώρισής του, εδώ τον ύψωσε μαζί με τον Πατριάρχη Μακάριο… «Σώσον Κύριε τον λαό Σου…».
Ο ένας τόπος διαδέχεται τον άλλο. Μπροστά μας όλη η Καινή Διαθήκη. Τα ονόματα που διαβάζαμε μέχρι χθες σήμερα αποκτούν άλλο νόημα. Έχουν πλέον χρώμα για όλους εμάς που όλα αυτά τα χρόνια διαβάζαμε τις περικοπές του Ευαγγελίου. Θαβώρ, Γαλιλαία, Κανά, Καπερναούμ, Ναζαρέτ, Ιορδάνης, Όρος των Ελαιών, Σαραντάριο Όρος μα και τόσα άλλα που μέρη που επισκεφτήκαμε και προσκυνήσαμε. Ο κάθε τόπος με την δική του ιστορία και με ένα θαυμαστό γεγονός από τη ζωή του Χριστού μα και της Παναγίας μας και των Αποστόλων. Αδύνατο να ξεχάσουμε τη Θεία Λειτουργία στον Τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή. Κι εκεί αφήσαμε ένα δάκρυ μαζί με μια προσευχή : «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον υμάς».
Ώρες ατέλειωτες θα μπορούσε να γράφει ο ταπεινός προσκυνητής των Αγίων Τόπων, με χρώματα και λεκτικά σχήματα τα οποία να προσπαθούν να περιγράψουν το απερίγραπτο. Κι εκεί που νομίζεις πως σχεδόν αγγίζεις την πραγματικότητα των όσων είδες, στην πρώτη ανάγνωση αποκαρδιώνεσαι. Κι αυτό γιατί είναι αδύνατο να περιγράψεις εκείνο το ρίγος που διαπέρασε το κορμί σου μπροστά στο κενό μνημείο. Εκεί το μόνο που μπορείς να επαναλάβεις είναι το : «ΕΡΧΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕ».
Έτσι κι εμείς, ξεκινήσαμε από τον τόπο μας μαζί με τον Επίσκοπο μας , για να γίνουμε προσκυνητές των Αγίων Τόπων. Για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μας, κάποιοι για πρώτη φορά και κάποιοι άλλοι για δεύτερη ή και τρίτη φορά. Η μετάβαση μας μέχρι την Ιερουσαλήμ όχι ιδιαίτερα εύκολη, αφού προηγήθηκαν η διαδρομή από την Ελευθερούπολη στη Θεσσαλονίκη , αεροπορικώς από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, από την Αθήνα στο Τελ-Αβίβ και ξανά οδικώς μέχρι την Ιερουσαλήμ. Η κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μας, μέχρι τη στιγμή που αντικρίσαμε τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ.
Η διαδρομή από εδώ και πέρα ήταν αλλιώτικη. Μέσα στην καρδιά μας νιώθαμε τους χτύπους πιο δυνατούς. Τα βήματα μας πιο ανάλαφρα σχεδόν πήγαιναν μόνα τους τα πόδια στο στενό πέτρινο δρόμο που οδηγούσε στο Πατριαρχείο και στο Ναό της Αναστάσεως. Πολύ νωρίς ακόμη για τα καταστήματα και ο δρόμος σχεδόν άδειος. Δεξιά κι αριστερά μερικοί μαθητές και μαθήτριες κατευθύνονταν προς το Σχολείο τους. Δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να σημειώσω το πόσο θετικά μας εντυπωσίασε όλους η εμφάνιση των παιδιών με την σχολική τους στολή. Άθελα μας κάναμε τη σύγκριση με τη δική μας ελληνική πραγματικότητα…
Στο Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στο παραθρόνιο χοροστατεί στην πρωινή Θεία Λειτουργία. Ο ναός λιτός και απέριττος , με μοναδικό του στολίδι κάποιες μοναδικής τέχνης εικόνες. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Πατριάρχης μας δέχτηκε στην αίθουσα του πατριαρχείου μαζί με άλλους προσκυνητές από την Ελλάδα , αλλά και τη Ρωσία κι αφού μας καλωσόρισε και ευχήθηκε «Άξιο το προσκύνημα μας», πήραμε μαζί με την ευχή του κι έναν επιστήθιο φιλντισένιο σταυρό οι κληρικοί και από μια εικόνα οι λαϊκοί.
Κόντευε μεσημέρι όταν φτάσαμε με το λεωφορείο μας στη Βηθλεέμ όπου από εδώ και πέρα θα ήταν το ορμητήριο μας για τις επόμενες μέρες. Στην είσοδο της πόλης μας περίμενε μια έκπληξη. Ένα τείχος χώριζε την Βηθλεέμ από τα Ισραηλινά εδάφη. Το έχουν ονομάσει «τείχος του αίσχους». Εγώ θα το ονόμαζα περισσότερο της θλίψης και της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας. Οι πληροφορίες για την καθημερινότητα των κατοίκων της πόλης που γεννήθηκε ο Χριστός, Παλαιστίνιοι χριστιανοί στην πλειοψηφία τους, προκαλούν οργή και συνάμα ευκαιρία για εμβάθυνση για το πώς μπορούν όλα αυτά να συμβαίνουν σε τούτο εδώ τον τόπο τον αγιασμένο. Με βγάζει από τις σκέψεις μου ένα νεαρό κορίτσι, σχεδόν παιδί ακόμη, με ρούχα στρατιωτικά και αυτόματο οπλοπολυβόλο στον ώμο. Η έκφραση προσπαθεί να είναι σκληρή, υπηρεσιακή. Περνάει από μπροστά μας και ρίχνει γρήγορες ματιές στην φωτογραφία του διαβατηρίου και στα πρόσωπα μας. Ο έλεγχος τελειώνει, η Ισραηλινή συνοριοφύλακας κατεβαίνει από το λεωφορείο κι εμείς σε λίγο βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας. Μετά από τις διατυπώσεις στην υποδοχή, αφήνουμε την κόπωση αυτής της μεγάλης πρώτης μέρας να μας κυριεύσει . Σε λίγο ο ύπνος θα προετοιμάσει το σώμα μας για την επόμενη μέρα. «Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σάρξ ασθενής» (Μτθ. 26, 41).
Η πρώτη μας Θεία λειτουργία στους Αγίου Τόπους τελείται στο Σπήλαιο της Γεννήσεως. «Χριστός γεννάται δοξάσατε…». Σεπτέμβρης μήνας και δεν μας κάνει απολύτως καμία εντύπωση που οι ύμνοι των Χριστουγέννων βγαίνουν αβίαστα και χωρίς καμία προσπάθεια από το στόμα μας. Όλα μέσα στο Σπήλαιο λες και φωτίζονται από το αστέρι εκείνης της μοναδικής νύχτας. Ελληνικά και αραβικά σε πλήρη αρμονία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Ο ρυθμός γοργός. Ο χρόνος περιορισμένος. Αμέσως μετά έρχονται οι Αρμένιοι και στη συνέχεια οι Ρωμαιοκαθολικοί. Όλοι με τη σειρά τους αιώνες τώρα, μέχρι ίσως τη στιγμή που το σχέδιο του Θεού επιτρέψει και πάλι να υπάρξει η μία και καθολική Εκκλησία του Χριστού.
Από μακριά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως η μικρή πύλη της Λαύρας του Αγίου Σάββα κρύβει το υπέροχο αυτό κτηριακό συγκρότημα. Πέτρινα σκαλιά, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα οδηγούν σε αυλές, σε χαγιάτια, σε κρύπτες λαξευμένες μέσα στον βράχο, οπού ο χρόνος έχει αφήσει την σφραγίδα του ανεξίτηλη. Μόνο όμως επάνω στην πέτρα και όχι επάνω στο σώμα του Αγίου Σάββα. Εκεί ο χρόνος είναι ο μεγάλος χαμένος. Το σώμα του Αγίου μέσα στη λάρνακα, άφθαρτο, με το δέρμα επάνω στο ιερό λείψανο να διαλαλεί περίτρανα πως «Όπου γαρ Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις».
Μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης αφήνουμε την έρημο και κατευθυνόμαστε προς τα Ιεροσόλυμα και το ναό της Αναστάσεως. Η Αγία Αυλή γεμάτη από κόσμο. Όλα τα έθνη και όλες οι φυλές συναγμένες για να προσκυνήσουν στον Πανάγιο Τάφο. Μπαίνουνε στη σειρά. Ο Επίσκοπος μας με φωνή συγκινημένη αρχίζει να ψάλλει τα Εγκώμια «Η Ζωή εν Τάφω…». Ακολουθούμε…Σιγά-σιγά η ψαλμωδία περνάει από τα χείλη στην καρδιά. Γίνεται κάτι περισσότερο από ύμνος. Ρίγος διαπερνά το σώμα μας. Εδώ οι λέξεις έχουν άλλη νοηματική φόρτιση. Σε λίγο θα αγγίξουμε το κενό μνημείο. Εδώ η πίστη μας δεν χρειάζεται άλλη δοκιμασία. Είναι μπροστά μας ο λίθος ο αποκεκιλυσμένος και ο λαμπροφορεμένος άγγελος να μας πληροφορεί «ουκ έστιν ώδε». Γονατίζω μπροστά στην μαρμάρινη πλάκα. Αγγίζω με τα χέρια μου θέλοντας να νιώσω ό,τι πιο δυνατό και υπερκόσμιο. Εδώ βρίσκεται όλα όσα πιστεύω, όλα όσα έχω επιλέξει να διδάξω. Ο αναστημένος Χριστός. Από εδώ ξεπήδησε η ελπίδα της ζωής και το τέλος του θανάτου. «Χριστός ανέστη εκ νεκρών…».
Γύρω από τον Πανάγιο Τάφο βρεθήκαμε να λιτανεύουμε μια μέρα μετά, την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού με το παλαιό ημερολόγιο, ο Πατριάρχης, δεκάδες Αρχιερείς και Ιερείς από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, το μεγαλύτερο ίσως τεμάχιο από τον Σταυρό του Κυρίου μας. Μια πομπή μεγαλόπρεπη μα και συνάμα γεμάτη από την ταπείνωση της πορείας του Σταυρού. Όλα εδώ μέσα έχουν τη θέση τους, τον πραγματικό τους χώρο. Εδώ βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός από την Αγία Ελένη, εδώ έγινε το θαύμα της αναγνώρισής του, εδώ τον ύψωσε μαζί με τον Πατριάρχη Μακάριο… «Σώσον Κύριε τον λαό Σου…».
Ο ένας τόπος διαδέχεται τον άλλο. Μπροστά μας όλη η Καινή Διαθήκη. Τα ονόματα που διαβάζαμε μέχρι χθες σήμερα αποκτούν άλλο νόημα. Έχουν πλέον χρώμα για όλους εμάς που όλα αυτά τα χρόνια διαβάζαμε τις περικοπές του Ευαγγελίου. Θαβώρ, Γαλιλαία, Κανά, Καπερναούμ, Ναζαρέτ, Ιορδάνης, Όρος των Ελαιών, Σαραντάριο Όρος μα και τόσα άλλα που μέρη που επισκεφτήκαμε και προσκυνήσαμε. Ο κάθε τόπος με την δική του ιστορία και με ένα θαυμαστό γεγονός από τη ζωή του Χριστού μα και της Παναγίας μας και των Αποστόλων. Αδύνατο να ξεχάσουμε τη Θεία Λειτουργία στον Τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή. Κι εκεί αφήσαμε ένα δάκρυ μαζί με μια προσευχή : «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον υμάς».
Ώρες ατέλειωτες θα μπορούσε να γράφει ο ταπεινός προσκυνητής των Αγίων Τόπων, με χρώματα και λεκτικά σχήματα τα οποία να προσπαθούν να περιγράψουν το απερίγραπτο. Κι εκεί που νομίζεις πως σχεδόν αγγίζεις την πραγματικότητα των όσων είδες, στην πρώτη ανάγνωση αποκαρδιώνεσαι. Κι αυτό γιατί είναι αδύνατο να περιγράψεις εκείνο το ρίγος που διαπέρασε το κορμί σου μπροστά στο κενό μνημείο. Εκεί το μόνο που μπορείς να επαναλάβεις είναι το : «ΕΡΧΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου