5.30 το πρωί. Το τηλέφωνο χτυπάει επίμονα. Έξω ακόμη σκοτάδι. Στη άλλη άκρη της γραμμής η τρεμάμενη φωνή φίλου κληρικού από την Αθήνα : «Ο Αρχιεπίσκοπος τελείωσε…». Ανοίγω την τηλεόραση και ακούω τις ανταποκρίσεις. Μέρες τώρα περιμέναμε. Κι όμως, προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω., να το πιστέψω. Να πιστέψω πως δεν θα ξαναδώ το χαμογελαστό του πρόσωπο, δεν θα ξανακούσω τη γεμάτη ζεστασιά φωνή του. Το ένα αφιέρωμα διαδέχεται το άλλο. Ο καθένας έχει κάτι να πει για τον Κληρικό με τα τόσα χαρίσματα. Από τη σκέψη μου περνάνε οι στιγμές της τελευταίας μας συνάντησης λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Καταβεβλημένος από την ασθένεια. , σχεδόν αγνώριστος, αλλά με την ίδια λάμψη στο βλέμμα. Μιλήσαμε περίπου μια ώρα. Φεύγοντας τον αγκάλιασα και τον φίλησα. Ήξερα πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα ζωντανό. Πολλά έχουν γραφτεί, άλλα τόσα έχουν ειπωθεί και ακόμα θα ειπωθούν για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Η ιστορία κάποια στιγμή θα τοποθετηθεί για το πρόσωπο Χριστόδουλος, αξιοποιώντας τις όποιες μαρτυρίες. Το σίγουρο είναι πως ο ίδιος σε όλη του τη ζωή γινόταν η αιτία για την ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!
2 σχόλια:
Ενιωσα την παγωνιά που πρέπει να ένιωσες εκείνο το πρωί στις πεντέμισυ...Λίγο αργότερα εγώ. Kρατάει μέχρι τώρα και κρυώνω περισσότερο όσο έρxεται άνοιξη. Πάντα την άνοιξη λείπουν πιο πολύ οι αγαπημένοι ή έρχονται πιο κοντά οι μνήμες ή και τα δυό μαζί.
Τον θυμάμαι. Εντονα. Yποχρεωτικά αγαπητικά. Aναζήτησα κι εγώ τον Χριστό εξαιτίας του...Τον βρήκα εξαιτίας του αναπόφευκτου...Οσο υπάρχουν δυό που τον θυμούνται θα υπάρχουν χίλιοι δυό που ακόμη αναζητούν το γέλιο του...Αυτό δεν λέγεται αιωνία μνήμη?
Αυτό ακριβώς λέγεται "αιωνία η μνήμη". Πάντα να τον έχεις στην προσευχή σου και πάντα να έχουμε την ευχή του...
π.Ιουστίνος
Δημοσίευση σχολίου