Αυτή
η αίσθηση του πρωϊνού ξυπνήματος έχει
μια γλύκα αλλιώτικη. Παντού ησυχία και
ίσως το μόνο που την διακόπτει να είναι
το ξυπνητήρι του διπλανού διαμμερίσματος
στις 6 ακριβώς. Μια φευγαλέα ματιά στο
tablet, και αμέσως
μετά στην κουζίνα για τον καφέ. Διπλό
ελληνικό μέτριο.
Το
σημερινό πρωϊνό είναι ακόμη πιο όμορφο.
Έξω όλα σκεπασμένα από το χιόνι. Λευκή
σιωπή. Εδώ και μερικές μέρες παγωνιά
και χθες άρχισαν οι χιονονιφάδες να
πέφτουν πυκνές, μέχρι που τα σκέπασαν
όλα. Αυτοκίνητα, δρόμους, μπαλκόνια,
πάρκα. Το απόγευμα βγήκα να ζήσω το
δρώμενο εκεί στους δρόμους της γειτονιάς
μου. Το χιόνι ακόμη μαλακό, το άκουγα να
τρίζει απαλά κάτω από τις μπότες μου.
Κάτω από το σπίτι η Χαρά με το κοριτσάκι
της έφτιαχναν το δικό τους χιονάνθρωπο.
Η φατσούλα της μικρής γεμάτη από τη χαρά
του πρωτόγνωρου.
Παρακάτω
στο πάρκο γέλια και φωνές από κορίτσια
κι αγόρια που έπαιζαν χιονοπόλεμο.
Κάθησα και χάζευα. Ήταν τόσο όμορφο αυτό
το θέαμα της ανεμελιάς. Κανείς δεν
σκεφτόταν πως ίσως αύριο όλο ετούτο το
σκηνικό να είναι πιο δύσκολο με παγωμένο
το χιόνι και την αδυναμία των αυτοκινήτων,
ίσως και τη δική μας να μετακινηθούμε.
Αλλά τι σημασία έχει. Το τώρα είναι το
σημαντικό. Τα γέλια των αγοριών και των
κοριτσιών, το πρωτόγνωρο της μικρής
κόρης της Χαράς και η
λευκή βραδυά που σιγά σιγά θα ερχόταν
να ξαπλωθεί πάνω από την πόλη μας, τη
Θεσσαλονίκη.
Γύρισα
σπίτι. Κοίταξα στον
καθρέφτη καθώς έβγαζα το πανοφώρι και
το μάλλινο σκούφο μου. Τα γένια μου λευκά
από τα χιόνια που είχαν καθήσει επάνω.
Μου άρεσε ετούτη η εικόνα. Θυμήθηκα κάτι
παλιές ταινίες με εκείνους τους οδοιπόρους
μέσα στα χιόνια. Άνοιξα την τηλεόραση
να δω τί γίνεται στον κόσμο. Παντού
σχεδόν το ίδιο σκηνικό. Το χιόνι ήρθε
και συνάντησε ακόμη και τα πιο απίθανα
μέρη. Παραλίες και νησιά που χρόνια
είχαν να δούνε κάτι παρόμοιο. Εικόνες
από τους καταυλισμούς των προσφύγων
στη Λέσβο. Εκεί δεν χαμογελάς. Εκεί
σκέφτεσαι. Αναρωτιέσαι. Προσπαθείς να
βρεις τη δική σου ευθύνη σε ετούτες τις
εικόνες των μικρών παιδιών που ψάχνουν
να βρουν μια ζεστή γωνιά. Δύσκολα
βρίσκεις απάντηση...
Σε
λίγο θα αρχίσει να ξημερώνει. Περιμένω
να ξυπνήσει ο φίλος κι αδερφός που ζει
στην άλλη άκρη της Ευρώπης για το πρωϊνό
μας κουβεντλόϊ στο skype.
Μεγάλη ανακάλυψη. Απαλύνει
τον πόνο της απόστασης. Βλέπεις το
πρόσωπο, ακούς τη φωνή και ξεχνάς πως
έχει περάσει πάνω από χρόνο που έχεις
να τον δεις από κοντά. Θα πούμε για
τα όσα συμβαίνουν στις
ζωές μας, στους τόπους μας, στην
καθημερινότητα μας και θα συνεχίσουμε
να ζούμε το τώρα, ελπίζοντας πως ο Θεός
θα μας χαρίσει και το αύριο.
Κοιτάζω
έξω από το παράθυρο. Ακόμη σιωπή. Τα
χείλη μου αρχίζουν να σιγοψάλλουν :
“Ευλογείτε,
πάχναι και χιόνες, αστραπαί και νεφέλαι
τον Κύριον”.
Καλημέρα
όμορφε, λευκέ κόσμε!
