Πριν από λίγο καιρό με έκπληξη ακούσαμε για την βομβιστική επίθεση στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ακριβώς κάτω από το ελληνικό κοινοβούλιο. Μπορεί γενικότερα τα τρομοκρατικά χτυπήματα τα τελευταία χρόνια σε διάφορες περιοχές της πρωτεύουσας να έχουν γίνει συνηθισμένη είδηση στα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά ήταν η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συνέβη τόσο κοντά στη Βουλή των Ελλήνων.
Το θέμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα έχει πολλές πλευρές, κοινωνιολογικές , πολιτικές και εθνικές που μάλλον δεν είναι εύκολο να αναλυθούν στο πλαίσιο ενός άρθρου. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα τι είναι αυτό που κινεί τόσους ανθρώπους σε αυτό τον κλεφτοπόλεμο, που πολλές φορές έχει τραγικά αποτελέσματα, με το χαμό αθώων ανθρώπων. Κι όλα αυτά στο όνομα της κοινωνικής και ταξικής δικαιοσύνης που κάποιοι αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους, ανώνυμα, απρόσωπα και αδιάλλακτα. Θλιβερές οι εικόνες πριν περίπου δύο χρόνια , οι οποίες έκαναν τον γύρο του κόσμου, με την Αθήνα να μετράει κατεστραμμένα καταστήματα στο κέντρο της πόλης και να θυμίζει εμπόλεμη ζώνη.
Όμως αυτή τη φορά η τρομοκρατική επίθεση στον Άγνωστο Στρατιώτη έχει και μια άλλη παράμετρο που στέκεται στον αντίποδα όλων εκείνων που προτιμούν την ανωνυμία της «κουκούλας». Αυτή του θάρρους και της αυταπάρνησης, αξίες μάλλον λίγο ξεχασμένες στις μέρες μας. Ο λόγος για τους τρεις φρουρούς της Προεδρικής Φρουράς που εκείνη τη στιγμή είχαν υπηρεσία στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Τρεις νέοι άνθρωποι, μεγαλωμένοι στην Ελλάδα των τελευταίων 20 χρόνων, μάρτυρες μιας κοινωνικής πραγματικότητας που μάλλον αποθαρρύνει παρά ενθαρρύνει πράξεις ηρωισμού και πατριωτισμού. Πόσο εύκολο και ίσως και δικαιολογημένο θα ήταν οι φρουροί να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, προφυλάσσοντας με αυτό τον τρόπο τη ζωή τους, η οποία βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο λόγω των εκρήξεων. Όχι μόνο δεν έφυγαν , αλλά στάθηκαν εκεί, κουβαλώντας στους ώμους τους την παράδοση αιώνων, σαν άλλοι Ιερολοχίτες, ορκισμένοι φύλακες των ιερών της πατρίδας.
Όταν μετά από λίγες ημέρες τους δέχτηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να τους συγχαρεί για την πράξη τους, με απλότητα δήλωσαν πως «κάναμε το αυτονόητο». Μας συγκινούν τέτοια παιδιά, μας κάνουν να δακρύζουμε από υπερηφάνεια τέτοιοι Έλληνες που καταφέρνουν να μείνουν όρθιοι όταν όλα γύρω τους γονατίζουν και κάμπτονται κάτω από το βάρος του συμφέροντος. Μας παραδειγματίζει η στάση τους. Μας δίνει κουράγιο, πως ακόμη υπάρχει ελπίδα. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να το βάλουν στα πόδια με την πρώτη έκρηξη. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ανώνυμοι κουκουλοφόροι, αλλά είναι κι εκείνοι που παλεύουν επώνυμα, γενναία, για να καταφέρουν να βάλουν το δικό τους μικρό λιθάρι στην Ελλάδα του σήμερα και του αύριο. «Η Ελλάδα που αντιστέκεται. Η Ελλάδα που επιμένει» όπως λέει και ο τραγουδοποιός.
Μήνες τώρα ακούμε αριθμούς και οικονομικές αναλύσεις που τοποθετούν τη χώρα μας στο χείλος της κατάρρευσης. Η ανεργία το 2010 δια στόματος Υπουργού Εργασίας θα φτάσει στο 10% και φυσικά αυτούς που θα πλήξει άμεσα είναι τους νέους ανθρώπους. Κι όμως δεν το βάζουν κάτω. Προσπαθούν, ονειρεύονται, ελπίζουν, όπως άλλωστε κάνουμε όλοι μας. Και στο τέλος θα τα καταφέρουμε, σε πείσμα όλων εκείνων που μας θέλουν χρεοκοπημένους, λες και η Ελλάδα είναι μόνο ΕΥΡΩ και τυχοδιώκτες. Η Ελλάδα είναι Ιστορία, είναι Παράδοση, είναι Χριστός, είναι ψυχή και καρδιά, είναι φιλότιμο, είναι τα παιδιά της που στέκονται εκεί, ακλόνητα πράττοντας το "αυτονόητο"
Το θέμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα έχει πολλές πλευρές, κοινωνιολογικές , πολιτικές και εθνικές που μάλλον δεν είναι εύκολο να αναλυθούν στο πλαίσιο ενός άρθρου. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα τι είναι αυτό που κινεί τόσους ανθρώπους σε αυτό τον κλεφτοπόλεμο, που πολλές φορές έχει τραγικά αποτελέσματα, με το χαμό αθώων ανθρώπων. Κι όλα αυτά στο όνομα της κοινωνικής και ταξικής δικαιοσύνης που κάποιοι αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους, ανώνυμα, απρόσωπα και αδιάλλακτα. Θλιβερές οι εικόνες πριν περίπου δύο χρόνια , οι οποίες έκαναν τον γύρο του κόσμου, με την Αθήνα να μετράει κατεστραμμένα καταστήματα στο κέντρο της πόλης και να θυμίζει εμπόλεμη ζώνη.
Όμως αυτή τη φορά η τρομοκρατική επίθεση στον Άγνωστο Στρατιώτη έχει και μια άλλη παράμετρο που στέκεται στον αντίποδα όλων εκείνων που προτιμούν την ανωνυμία της «κουκούλας». Αυτή του θάρρους και της αυταπάρνησης, αξίες μάλλον λίγο ξεχασμένες στις μέρες μας. Ο λόγος για τους τρεις φρουρούς της Προεδρικής Φρουράς που εκείνη τη στιγμή είχαν υπηρεσία στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Τρεις νέοι άνθρωποι, μεγαλωμένοι στην Ελλάδα των τελευταίων 20 χρόνων, μάρτυρες μιας κοινωνικής πραγματικότητας που μάλλον αποθαρρύνει παρά ενθαρρύνει πράξεις ηρωισμού και πατριωτισμού. Πόσο εύκολο και ίσως και δικαιολογημένο θα ήταν οι φρουροί να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, προφυλάσσοντας με αυτό τον τρόπο τη ζωή τους, η οποία βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο λόγω των εκρήξεων. Όχι μόνο δεν έφυγαν , αλλά στάθηκαν εκεί, κουβαλώντας στους ώμους τους την παράδοση αιώνων, σαν άλλοι Ιερολοχίτες, ορκισμένοι φύλακες των ιερών της πατρίδας.
Όταν μετά από λίγες ημέρες τους δέχτηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να τους συγχαρεί για την πράξη τους, με απλότητα δήλωσαν πως «κάναμε το αυτονόητο». Μας συγκινούν τέτοια παιδιά, μας κάνουν να δακρύζουμε από υπερηφάνεια τέτοιοι Έλληνες που καταφέρνουν να μείνουν όρθιοι όταν όλα γύρω τους γονατίζουν και κάμπτονται κάτω από το βάρος του συμφέροντος. Μας παραδειγματίζει η στάση τους. Μας δίνει κουράγιο, πως ακόμη υπάρχει ελπίδα. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να το βάλουν στα πόδια με την πρώτη έκρηξη. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ανώνυμοι κουκουλοφόροι, αλλά είναι κι εκείνοι που παλεύουν επώνυμα, γενναία, για να καταφέρουν να βάλουν το δικό τους μικρό λιθάρι στην Ελλάδα του σήμερα και του αύριο. «Η Ελλάδα που αντιστέκεται. Η Ελλάδα που επιμένει» όπως λέει και ο τραγουδοποιός.
Μήνες τώρα ακούμε αριθμούς και οικονομικές αναλύσεις που τοποθετούν τη χώρα μας στο χείλος της κατάρρευσης. Η ανεργία το 2010 δια στόματος Υπουργού Εργασίας θα φτάσει στο 10% και φυσικά αυτούς που θα πλήξει άμεσα είναι τους νέους ανθρώπους. Κι όμως δεν το βάζουν κάτω. Προσπαθούν, ονειρεύονται, ελπίζουν, όπως άλλωστε κάνουμε όλοι μας. Και στο τέλος θα τα καταφέρουμε, σε πείσμα όλων εκείνων που μας θέλουν χρεοκοπημένους, λες και η Ελλάδα είναι μόνο ΕΥΡΩ και τυχοδιώκτες. Η Ελλάδα είναι Ιστορία, είναι Παράδοση, είναι Χριστός, είναι ψυχή και καρδιά, είναι φιλότιμο, είναι τα παιδιά της που στέκονται εκεί, ακλόνητα πράττοντας το "αυτονόητο"
