ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑΙ

ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ...

ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΣ

Ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, του οποίου την ιερά μνήμη τελεί η αγία μας Εκκλησία σε λίγες ημέρες, στις 23 Οκτωβρίου, είναι παράδειγμα για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Είναι παράδειγμα ενότητας και θυσίας. Γιατί, όπως βλέπουμε στο βίο του, έζησε και έδρασε στα Ιεροσόμυμα. Και ήταν ο πρώτος επίσκοπος στα Ιεροσόλυμα. Πως όμως μπορεί να είχε αδέλφια ο Χριστός; Και κατά συνέπεια πως ο άγιος Ιάκωβος ήταν αδελφός του Κυρίου; Εμείς ξέρουμε ότι ο Χριστός δεν είχε αδελφούς κατά σάρκα. Σύμφωνα όμως με το Μωσαϊκό δίκαιο γίνεται. Έτσι ο Ιάκωβος, ως παιδί του Ιωσήφ, του προστάτου της Παναγίας από άλλο γάμο που είχε συνάψει πριν πάρει υπό την προστασία του την Παναγία, θεωρείται ως ετεροθαλής αδελφός του Κυρίου. Δεν ήταν επομένως εξ αίματος αδελφός. αλλά εξ αγχιστείας.

Αλλά εκτός αυτού ονομάζεται Αδελφόθεος για τους εξής λόγους: “Πρώτον, για την θαυμαστή πολιτεία του και τις πολλές αρετές του, εξ αιτίας των οποίων ονομαζόταν από όλους δίκαιος. Δεύτερον, επειδή δεν ήταν συγκαταριθμημένος στον χορό των δώδεκα Αποστόλων και δεν είχε το προνόμιο να ονομάζεται Απόστολος, του δόθηκε το προνόμιο να ονομάζεται Αδελφόθεος και τρίτον, επειδή έκανε τον Χριστό συγκληρονόμο στο μερίδιο της πατρικής περιουσίας, ενώ οι άλλοι τρεις αδελφοί του αρνήθηκαν να πράξουν το ίδιο”. (Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Επτά Καθολικαί Επιστολαί, σελ. 2). Ετιμάτο περισσότερο από όλα τα αδέλφια του και αυτό φαίνεται και από τα όσα λέγει ο ιερός Χρυσόστομος για τους συγγενείς του Χριστού κατά σάρκα. Ότι, δηλαδή, ονομάζονταν από όλους τους πιστούς Δεσπόσυνοι, αλλά ο άγιος Ιάκωβος “εθεωρείτο ο πρώτος των Δεσποσύνων απάντων”. (ένθ’ ανωτ., σελ. 2). Ετιμάτο, επίσης, από όλους τους Αποστόλους και η γνώμη του ελαμβάνετο σοβαρά υπ’όψιν, όπως μαρτυρούν και οι “Πράξεις των Αποστόλων”.

Και ο άγιος Ιάκωβος ήθελε να μοιάσει στο Χριστό. Είχε ως παράδειγμα θυσίας και αγάπης τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Τούτο φάνηκε πολύ καλύτερα όταν εξελέγη από την Εκκλησία να γίνει αρχιερέας. Όταν έγινε ο πρώτος επίσκοπος της αγίας πόλεως των Ιεροσολύμων ανέδειξε όλα τα μεγάλα χαρίσματά του. Άλλωστε η Εκκλησία δεν τον εξέλεξε τυχαία. Είχε το σκοπό της. Στο πρόσωπο του αγίου Ιακώβου έβλεπε ένα δίκαιο άνθρωπο. Έναν Ιεράρχη που αγαπούσε την ενότητα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό στη πρώτη Αποστολική Σύνοδο ο απόστολος Παύλος δεν ήθελε να είναι αυτός πρόεδρός της, αλλά ο Ιάκωβος. Ο Ιάκωβος ήταν στα μάτια των αποστόλων και όλης της Εκκλησίας άγιος. Και η αγιότητα του Ιακώβου φάνηκε από τη πληρότητα των χαρισμάτων που τον στόλιζαν. Ήταν πιστός, ταπεινός, άνθρωπος αγάπης. Και στο πρόβλημα της πρώτης Αποστολικής Συνόδου, όπου υπήρχε το πρόβλημα των προσηλίτων από τον εθνισμό στην Εκκλησία, ο άγιος έδωσε μαζί με τους υπολοίπους Αποστόλους τη σωστή λύση. Οι Ιουδαίοι πριν βαπτιστούν έπρεπε να υποστούν περιτομή. Γι’ αυτό ήθελαν και τους ειδωλολάτρες να περιτέμνονται. Σ’ αυτό όμως ο άγιος Ιάκωβος είχε άλλη θέση. Οι ειδωλολάτρες που προσέρχονται στην Εκκλησία, έλεγε, δεν ήταν ανάγκη να υποστούν περιτομή γιατί το βάπτισμα είναι υπεραρκετό. Αρκεί βεβαίως να απέχουν από μοιχεία και από ειδωλόθυτα. Αυτά έλεγε ο άγιος Ιάκωβος. Κι έτσι δέχτηκε στην αγκάλη της Εκκλησίας και τους Έλληνες. Με αποτέλεσμα η Εκκλησία να απλωθεί και να γίνει Οικουμενική και πανανθρώπινη. Ο Χριστός, άλλωστε, δεν ήλθε μόνο για ένα λαό-τους Ιουδαίους για παράδειγμα- αλλά για όλο τον κόσμο.

Την μοναδική Επιστολή που συνέγραψε, την απευθύνει όχι προς τους πιστούς μίας συγκεκριμένης τοπικής Εκκλησίας, αλλά προς όλους καθολικώς τους πιστούς, προς όλους τους Ιουδαίους, που πίστευσαν στον Χριστό και ήσαν διεσπαρμένοι σε όλα τα μέρη του κόσμου, και γι’ αυτό ονομάζεται καθολική Επιστολή. “Στην επιστολή αυτή διδάσκει, πρώτον, την διαφορά που έχουν οι πειρασμοί. Ποιος πειρασμός γίνεται στον άνθρωπο κατά παραχώρηση του Θεού και ποιος προξενείται από την επιθυμία του ανθρώπου. Δεύτερον, ότι οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν την πίστη τους όχι μόνον με λόγια αλλά κυρίως με έργα. Τρίτον, παραγγέλλει να μη προτιμώνται στην Εκκλησία οι πλούσιοι περισσότερον από τους πτωχούς, αλλά μάλλον να επιπλήττονται οι πλούσιοι ως υπερήφανοι. Τέταρτον δε και τελευταίο, αφού παρηγορεί ο Άγιος εκείνους που αδικούνται και τους παρακινεί να μακροθυμούν και να υπομένουν μέχρι την Δευτέρα παρουσία του Χριστού, δείχνοντάς τους με το παράδειγμα του Ιώβ το πόσον χρήσιμη είναι η υπομονή, παραγγέλλει στους ασθενείς να προσκαλούν τους ιερείς να τους χρίουν με έλαιο. Και όλοι οι πιστοί να προσπαθούν να επαναφέρουν στο δρόμο της αλήθειας αυτούς που έχουν πλανηθεί από αυτή, επειδή σε αυτούς δίδεται μισθός από τον Κύριο, η άφεση των αμαρτιών τους”. (Αγίου Νικοδήμου, ένθ’ ανωτ., σελ. 2).

Η επιστολή του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου είναι ένα καταπληκτικό κείμενο, το οποίο προξενεί στην ψυχή αληθινή παρηγοριά, ανεκλάλητη χαρά και αποδιώχνει κάθε είδους απελπισία. Ρυθμίζει κατά τον καλύτερο τρόπο τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τονίζει, ότι δεν πρέπει να χωρίζονται οι άνθρωποι σε ομάδες, ανάλογα με τα χρήματα και τα αξιώματα που διαθέτουν, αλλά θα πρέπει να επιδεικνύεται προς όλους ο ίδιος σεβασμός, επειδή είναι εικόνες του Χριστού. Υποδεικνύει την οδό της καθάρσεως, της θεραπείας της ψυχής από τα πάθη, για να φωτισθή ο νους και να αποκτήσει ο άνθρωπος προσωπική γνώση του Θεού. Αλλά δεν παραλείπει να τονίσει και την αξία της παρουσίας του Ιερέως - Θεραπευτού - καθώς και την χρησιμοποίηση υλικών στοιχείων, όπως το λάδι, το οποίο αγιάζεται και δι’ αυτού ενεργεί η άκτιστη Χάρη του Θεού.Επίσης, κάνει λόγο για την ανθρώπινη σοφία και την αντιπαραβάλλει με την σοφία την “άνωθεν κατερχομένην”, την οποία ονομάζει αγνή, ειρηνική, επιεική, ευπειθή, γεμάτη ευσπλαχνία και αγαθούς καρπούς, αμερόληπτη και ειλικρινή, επειδή είναι απαλλαγμένη από τα πάθη, τα οποία προκαλούν έριδες, μαλώματα, ακαταστασία “και παν φαύλον πράγμα”. Υπάρχουν σοφοί κατά Θεόν και σοφοί κατά κόσμον, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που κατέχουν και τις δύο σοφίες. Άλλωστε, η ανθρώπινη σοφία πλουτίζει την διάνοια, ενώ η σοφία του Θεού η ενυπόστατος, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, πλουτίζει την καρδιά με την άκτιστη θεία Χάρη και της χαρίζει όλα εκείνα τα αγαθά που αποζητά ο άνθρωπος και τα απαριθμεί ο Απόστολος Παύλος, δηλαδή αγάπη, χαρά, ειρήνη. Με την λογική κατανοεί ο άνθρωπος το γράμμα των όσων ακούει ή αναγινώσκει, ενώ με τον φωτισμένο νου έχει την δυνατότητα να εισδύη στο βάθος των λεγομένων και αναγινωσκομένων και έτσι μπορεί να κατανοεί το πνεύμα και το βαθύτερο νόημά τους και να τα ερμηνεύει σωστά.

Με το όνομα του αγίου αποστόλου Ιακώβου του αδελφοθέου όμως σώθηκε μέχρι και τις ημέρες μας η λειτουργία την οποία έχουμε την ιδιαίτερη ευλογία χάρη στην ποιμαντική πρωτοβουλία του Επισκόπου μας και η οποία ανήκει στο δυτικό συριακό η αντιοχειανό λειτουργικό τύπο. Η απόδοση της στον άγιο Ιάκωβο και οι εσωτερικές ενδείξεις μαρτυρούν ότι πρόκειται για λειτουργία η οποία διαμορφώθηκε στην αγία Πόλη και εκπροσωπεί την λειτουργική παράδοση της περιοχής. Από τα Ιεροσόλυμα διαδόθηκε στα μέρη της Παλαιστίνης, την Συρία, την Αραβία, το Σινά, την Αρμενία, την Αίγυπτο, την Αιθιοπία, την Ελλάδα, την Νότιο Ιταλία και τις Σλαβικές χώρες. Η μεγάλη διάδοση της οφείλεται πρώτον στην μεγάλη ακτινοβολία της Μητρός των Εκκλησιών και δεύτερον στο κύρος του αποστολικού ονόματος το οποίο έφερε. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους η λειτουργία αυτή επέδρασε στη διαμόρφωση των κατά τόπους λειτουργιών, αλλά και δέχθηκε επιδράσεις από αυτές τις λειτουργίες, όπως για παράδειγμα από το βυζαντινό λειτουργικό τύπο, από τον οποίο τελικά υποκαταστάθηκε.

Ο πυρήνας της λειτουργίας του αγίου Ιακώβου, όπως και όλων των λειτουργιών, είναι αναμφίβολα αποστολικός, αλλά η μορφή αυτή δεν είναι δυνατόν να είναι παλαιότερη του 4ου αιώνος. Στοιχεία παλαιότητας μπορούν να θεωρηθούν κάποιες αιτήσεις οι οποίες αναφέρονται στα παθήματα των χριστιανών κατά την περίοδο των διωγμών, τις εξορίες, τις φυλακές και την καταναγκαστική εργασία στα μεταλλεία. Η όλη δομή της λειτουργίας αυτής μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως δεν μπορεί να έχει γραφτεί πριν τον 4ο αιώνα, κι αφού φυσικά λάβουμε υπόψη μας την μετά τους διωγμούς λειτουργική εξέλιξη, το ρητορικό και επιμελημένο ύφος των ευχών, η δογματική διδασκαλία που υπάρχει σε αυτές, που απηχεί την δογματική διατύπωση των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων, η μνεία της βασιλίδος των πόλεων, των ευσεβών βασιλέων, των αφικνουμένων στους αγίους τόπους προσκυνητών, η ύπαρξη της τάξεως των κατηχουμένων.

Ο άγιος Ιάκωβος, όμως, δεν δίδαξε στο ποίμνιό του την αγάπη μόνο εν ζωή, αλλά κι όταν μαρτυρούσε, όταν ομολογούσε μαρτυρικά το όνομα του Χριστού. Αρχικά οι Ιουδαίοι, βλέποντας τον Ιάκωβο ως άνδρα δίκαιο, είχαν την εσφαλμένη εντύπωση ότι δεν πιστεύει στον Ιησού Χριστό και του ζήτησαν να ανεβεί στο πτερύγιο του Ναού του Σολομώντος και να ζητήσει από τους χριστιανούς να πάψουν να πιστεύουν στο Χριστό. Κι αυτό το έκαναν οι Ιουδαίοι γιατί το κήρυγμα των Αποστόλων είχε μεγαλώσει την Εκκλησία του Χριστού. Έλεγαν οι φαρισαίοι ότι ήταν τότε η ευκαιρία να βάλουν τον Ιάκωβο να μιλήσει. Ο Ιάκωβος μίλησε. Αλλά τι είπε; Μίλησε και ομολόγησε ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός στον οποίο πρέπει να γονατίσουν και να πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι της γης. Έτσι οι τυφλοί ψυχικά φαρισαίοι, μη μπορώντας να καταλάβουν αυτά που έλεγε ο Ιάκωβος, τον κατακρήμνισαν από τη στέγη του ναού θέλοντας να τον σκοτώσουν. Αλλά η ψυχή του αγίου δεν φτερούγισε αμέσως στους ουρανούς. Γι’ αυτό άρχισαν να τον λιθοβολούν, όπως τον άγιο Στέφανο. Και την ώρα που τον λιθοβολούσαν, ο άγιος απέδειξε την μεγάλη του αγάπη και ανεξικακία. Όπως ο άγιος Στέφανος όταν τον λιθοβολούσαν προσευχόταν υπέρ αυτών που λιθοβολούσαν, έτσι κι αυτός προσευχόταν για τους δημίους του να τους φωτίσει ο Θεός να μετανοήσουν. «Κύριε, έλεγε, δεν ξέρουν τι κάνουν, συγχώρεσέ τους». Όπως ο Χριστός πάνω από το σταυρό συγχωρούσε τους σταυρωτάς Του, έτσι και ο άγιος Ιάκωβος συγχωρούσε αυτούς που τον βασάνιζαν και τον σκότωναν. Αλλά η αγάπη του δεν συγκίνησε καθόλου τους φανατικούς Ιουδαίους. Έτσι ένας απ’ αυτούς έλαβε ένα ρόπαλο και του έδωσε το τελειωτικό κτύπημα. Και πέθανε ο άγιος Ιάκωβος; Όχι. Γιατί η ψυχή του μετέβη δίπλα στο Χριστό. Και είναι πρότυπο όλων μας, κληρικών και λαϊκών. Περισσότερο μάλιστα ημών των κληρικών αφού ο άγιος ήταν επίσκοπος. Ο άγιος Ιάκωβος ήταν καλός ποιμήν. «Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων», λέει ο Χριστός. Κι αυτός θυσίασε τη ζωή του για χάρη του ποιμνίου του.

Γι’ αυτό Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα να εύχεσθε στην αρχιερατική σας προσευχή να μιμηθούμε το παράδειγμά του αγίου Ιακώβου. Κι όσοι είμαστε στον Κλήρο να αποφασίσουμε ακόμα και τη ζωή μας να θυσιάσουμε χάριν του ποιμνίου μας. Γιατί μόνο τότε θα έχουμε πετύχει τον πραγματικό σκοπό της ιερατικής μας ζωής ως ποιμένες λογικών προβάτων και όχι ως μισθωτοί ενός άψυχου κρατικού φορέα. ΑΜΗΝ!

(Κήρυγμα στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Ελευθερουπόλεως κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου του Αδελφόθεου)

ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ

1η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (15.10.08)

«Στόχοι της Σχολής Γονέων»

Κάποιος σοφός είπε πως η μεγαλύτερη τέχνη πάνω σε τούτον τον κόσμο είναι η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού και το δυσκολότερο επάγγελμα αυτό του γονιού. Σίγουρα δεν είχε άδικο. Κι αν τις παλαιότερες εποχές ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα, σήμερα στην εποχή του internet της παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για εφησυχασμό και αδιαφορία.

Οι συναντήσεις της Σχολής Γονέων της Ενορίας μας, την οποία με την ευλογία του Επισκόπου μας αρχίζουμε σήμερα, σκοπό έχουν καταρχήν να μας φέρουν πιο κοντά. Το ότι ζούμε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη δεν σημαίνει πως γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Μπορεί να γνωρίζουμε τα ονόματα μας, το που βρίσκεται το σπίτι μας, ποια είναι τα παιδιά μας, αλλά αυτό που πολλές φορές δεν γνωρίζουμε είναι πως αντιμετωπίζουμε σχεδόν τα ίδια προβλήματα στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Κάθε φορά που ένα νέο πρόβλημα χτυπάει την πόρτα μας, νομίζουμε πως είμαστε οι μόνοι γονείς που το αντιμετωπίζουμε. Κι εκεί βρίσκεται και το λάθος , αλλά και η αδυναμία μας.

Φαινόμενο κι αυτό της εποχής μας. Ο καθένας να παλεύει ολομόναχος. Για όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να είναι θέματα της Κοινότητας, της Ευχαριστιακής Σύναξης. Άρα η Σχολή Γονέων δεν είναι Σχολείο, όπου θα πάρουμε μια σειρά έτοιμων λύσεων για τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τα παιδιά μας. Η Σχολή Γονέων είναι η συνέχεια της Ευχαριστιακής μας Σύναξης, δηλ. της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας μας. Τι σημαίνει αυτό ; Δεν θα έχει καμία χρησιμότητα το να συναντιόμαστε κάθε εβδομάδα εδώ, εάν προηγουμένως δεν έχουμε νιώσει μέλη της Ευχαριστιακής Σύναξης. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από εγώ για να περάσουμε στο εμείς.

Εκεί βρίσκονται όλα τα προβλήματα, μα και όλες οι λύσεις. «Να βαστάζετε ο ένας τὰ βάρη του άλλου» (Γαλ. ς´ 2) μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος. Εκεί βρίσκεται και η επιτυχία της Κοινότητας. Γι ΄ αυτό το λόγο η Ευχαριστιακή Σύναξη υπάρχει ως Κοινωνία Προσώπων δια μέσου του Κοινού Ποτηρίου. Κι επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να νομίσετε καθώς ακούτε όλα αυτά ότι θα κάνουμε κατήχηση σε αυτές μας τις συναντήσεις. Ίσως κάποιες φορές να χρειαστεί να το κάνουμε κι αυτό. Διότι πολλές από τις απαντήσεις στα προβλήματα που προκύπτουν στην αγωγή των παιδιών μας, βρίσκονται μέσα στην Αγία Γραφή, καθώς επίσης και στην Πατερική Θεολογία.

Σκοπός των Σχολών Γονέων είναι: α) η στήριξη του δοκιμαζόμενου θεσμού της οικογένειας, β) η προστασία της ψυχικής υγείας ανήλικων και ενήλικων ατόμων μέσα στο σύστημα της οικογένειας. Οι Σχολές Γονέων στοχεύουν κυρίως στην Πρόληψη.

Πριν από αρκετά χρόνια όταν πρωτοξεκίνησαν οι Σχολές Γονέων από την Εκκλησία και για την Ιστορία θα ήθελα να αναφέρω πως αυτές ξεκίνησαν από τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο, ουσιαστικά ήταν ομιλίες από διαφορετικούς κάθε φορά ομιλητές, που κάλυπταν μια όσο το δυνατό μεγαλύτερη γκάμα θεμάτων σε σχέση με την αγωγή των παιδιών και όχι μόνο. Υπήρχαν πολλές φορές θέματα ιατρικά, διατροφολογικά, θεολογικά κ.ά. Άρα δεν υπήρχε πρόβλημα να μην παρακολουθεί κανείς όλες τις συναντήσεις, αφού η κάθε μια αποτελούσε και μια ολοκληρωμένη ενότητα.

O σύγχρονος τρόπος εργασίας-συνεργασίας με τους γονείς στις Σχολές Γονέων είναι το σύστημα της εργασίας με ομάδες (groupwork) των 15 περίπου ατόμων. Σε ατμόσφαιρα που γίνεται σιγά-σιγά φιλική, κάθε γονέας έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει τις απόψεις του, ν' ακούσει τις αντίστοιχες θέσεις των άλλων γονέων και τελικά τις απόψεις της επιστήμης, δια μέσου του ψυχολόγου, του κοινωνικού λειτουργού.
Το σύστημα αυτό εργασίας στις Σχολές Γονέων ονομάζεται "Εξελικτικό". Το "Εξελικτικό Σύστημα" βασίζεται στις δύο βασικές αρχές της "Διεθνούς Ομοσπονδίας για την Εκπαίδευση των Γονέων": α) στην ενημέρωση-πληροφόρηση του γονέα πάνω σε θέματα εξελικτικής και οικογενειακής ψυχολογίας και β) στη διαμόρφωση-διαφοροποίηση της στάσης και της συμπεριφοράς του ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στη θετική εξέλιξη του παιδιού του.
Οι γονείς συμμετέχουν σε μία Σχολή Γονέων ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού τους. Έτσι έχουμε α) Ομάδα γονέων με παιδιά βρεφικής-νηπιακής ηλικίας (0-6 χρονών), β) Ομάδα σχολικής ηλικίας (6-12 χρονών), γ) Ομάδα προεφηβικής-εφηβικής ηλικίας (12-18 χρονών).

Τα θέματα που συζητούνται σε μία Σχολή Γονέων προκύπτουν ανάλογα με τα ενδιαφέροντα των γονέων και το αναπτυξιακό στάδιο των παιδιών.
Τα δύο παραπάνω μοντέλα λειτουργούν καλύτερα όταν συνεργάζονται μεταξύ τους, παρά όταν αυτονομούνται. Αυτό θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε στη δική μας Σχολή Γονέων. Το πρώτο και το βασικότερο απ όλα είναι να αφήσουμε τους όποιους δισταγμούς μας έξω από αυτή την αίθουσα, να νιώσουμε ασφάλεια και άνεση, όπως επίσης πως όσοι είμαστε εδώ έχουμε έρθει για έναν και μοναδικό σκοπό : Να καταλάβουμε τα παιδιά μας. Κανένας δεν είναι ο τέλειος γονιός, όπως και κανένας δεν έχει τα τέλεια παιδιά.

Στην προσπάθεια μας αυτή ο Κύριος μας ας είναι Εκείνος που θα μας οδηγεί σε δρόμους ασφαλείς.

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!!

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ...

http://www.youtube.com/watch?v=_2Ikk_IBw_4&feature=related

Αγάπη είναι φίλε…Αγάπη είναι να κλαίς να γελάς
Αγάπη είναι φίλε μου αγάπη να σκορπάς
Και όποτε μπορείς τους άλλους να βοηθάς και όσους σε βοήθησαν ποτέ να μην ξεχνάς
Αγάπη είναι…
Τα φαγητά της γιαγιάς
Κι αυτή η γεύση χωριού που παντού θα κουβαλάς
Αγάπη είναι…
Μια θεϊκή βραδιά
Κι εννιά μήνες μετά ένα μικρό να το γεμίζεις φιλιά
Αγάπη είναι η ίδια η ζωή θα το καταλάβει κάποιος που θα τη σεβαστεί
Αγάπη νιώθει κάποιος που μπορεί και συγχωρεί
Κάποιον που τον πλήγωσε να μην τον τιμωρεί
Η αγάπη είναι αλήθεια κι η αλήθεια είναι ανάγκη
Δεν είναι μια παραίσθηση δεν παίρνεται σε χάπι
Μην τα παρατάς ρε, πίστεψε σε κάτι
Παντού αυτή υπάρχει από μόνη της θα ‘ρθει η αγάπη είναι:
Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Αγάπη είναι…
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός
Αγάπη είναι θεός
Αγάπη είναι μια ηλιόλουστη μέρα, ευτυχία στον αέρα
Είναι τα μάτια μου που σε κοιτάνε μαγεμένα να θέλω να γίνω καλύτερος μόνο για σένα
Αγάπη είναι το να δίνουμε αίμα γιατί στην τελική μπορεί να χρειαστεί σε σένα
Σε κάποιον δικό σου ή ακόμη σε μέναΑγάπη είναι ρε μπορεί να τύχει στον καθένα
Είναι το χάδι και τα άγγιγμα της μαμάς μόνο αυτή θα σ’αγαπάει ό,τι κάνεις, κι όπου πας
Είναι οι συμβουλές το κήρυγμα του μπαμπά τίμημα μικρό να ξεχωρίζεις λάθος απ’τα σωστά
Είναι καρδιά μου για άλλους να ‘μαι δειλόςΑλλά στα μάτια σου να ‘μαι σαν ήρωας ο πιο δυνατός
Αγάπη είναι να είμαι πάντα σωστός και πιστός ποιος και να είναι ο πειρασμός
Αγάπη είναι…
Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Αγάπη είναι
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός
Αγάπη είναι θεός
Αγάπη είναι ένα τραγούδι σαν κι αυτό να εννοώ ότι λέω και όσα λέω ν’αγαπώ
Αγάπη είναι να κάνεις το πιο απλό κι αυτό να χαρίσει χαμόγελο στον διπλανό
Γιατί είναι αρκετό σαν μια προσευχή πριν κοιμηθώ δεν χρειάζομαι ένα θαύμα για να πειστώ για κάτι ανώτερο
Αγάπη είναι να πιστεύω κι εγώ πως το αύριο θα ναι λίγο καλύτερο, πιο όμορφο
Αγάπη είναι το συγνώμη να εννοείς κι όχι επειδή δεν μπορείς με τύψεις να ζεις
Είναι να βρίσκεις λόγους να ζεις παρά τους χίλιους πόνους που πρέπει τώρα να υποστείς
Είναι ένα βράδυ με φίλους και κρασί βγάλε ό,τι έχεις στην ψυχή έχουμε ως το πρωί
Αγάπη είναι κάθε νέα αρχή αν αγαπάς δεν σταματάς να ζητάς ό,τι γεμίζει τη ζωή
Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός
Αγάπη είναι…
Η ελπίδα κι η πίστη μαζί είναι να ζεις τη ζωή για την κάθε στιγμή
Αγάπη είναι…
Το φως που χαρίζει ο ουρανός του πόνου καρπός

(1ο Βραβείο στο Φεστβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2007)

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΝΕΑΣ ΠΕΡΑΜΟΥ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ

Όρθρος – Θεία Λειτουργία (7.30π.μ. – 10.30π.μ.)

Κατηχητικό μαθητών Δημοτικού (10.45π.μ. – 12.00μ.)

Εσπερινό Κήρυγμα (5.30μ.μ. – 6.30μ.μ. )

ΤΕΤΑΡΤΗ

Σχολή Γονέων (8.00μ.μ. – 9.00μ.μ.)

ΠΕΜΠΤΗ

Παράκληση (5.30μ.μ. – 6.30μ.μ.)

ΣΑΒΒΑΤΟ

Κατηχητικό μαθητών Γυμνασίου – Λυκείου ( η ώρα ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί)

Εσπερινός (5.30 – 6.30μ.μ.)

ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ

Το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους είναι όνειρο ζωής για τον κάθε χριστιανό. Να περπατήσει στα ίδια σοκάκια με τον Χριστό. Να δει με τα μάτια του όλα εκείνα τα μέρη που δέχτηκαν το λυτρωτικό κήρυγμα του Κυρίου μας. Να νιώσει με όλες του τις αισθήσεις την ιστορική παρουσία του Ιησού του Ναζωραίου πάνω σε τούτον τον πλανήτη.

Έτσι κι εμείς, ξεκινήσαμε από τον τόπο μας μαζί με τον Επίσκοπο μας , για να γίνουμε προσκυνητές των Αγίων Τόπων. Για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μας, κάποιοι για πρώτη φορά και κάποιοι άλλοι για δεύτερη ή και τρίτη φορά. Η μετάβαση μας μέχρι την Ιερουσαλήμ όχι ιδιαίτερα εύκολη, αφού προηγήθηκαν η διαδρομή από την Ελευθερούπολη στη Θεσσαλονίκη , αεροπορικώς από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, από την Αθήνα στο Τελ-Αβίβ και ξανά οδικώς μέχρι την Ιερουσαλήμ. Η κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων μας, μέχρι τη στιγμή που αντικρίσαμε τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ.

Η διαδρομή από εδώ και πέρα ήταν αλλιώτικη. Μέσα στην καρδιά μας νιώθαμε τους χτύπους πιο δυνατούς. Τα βήματα μας πιο ανάλαφρα σχεδόν πήγαιναν μόνα τους τα πόδια στο στενό πέτρινο δρόμο που οδηγούσε στο Πατριαρχείο και στο Ναό της Αναστάσεως. Πολύ νωρίς ακόμη για τα καταστήματα και ο δρόμος σχεδόν άδειος. Δεξιά κι αριστερά μερικοί μαθητές και μαθήτριες κατευθύνονταν προς το Σχολείο τους. Δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να σημειώσω το πόσο θετικά μας εντυπωσίασε όλους η εμφάνιση των παιδιών με την σχολική τους στολή. Άθελα μας κάναμε τη σύγκριση με τη δική μας ελληνική πραγματικότητα…

Στο Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στο παραθρόνιο χοροστατεί στην πρωινή Θεία Λειτουργία. Ο ναός λιτός και απέριττος , με μοναδικό του στολίδι κάποιες μοναδικής τέχνης εικόνες. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Πατριάρχης μας δέχτηκε στην αίθουσα του πατριαρχείου μαζί με άλλους προσκυνητές από την Ελλάδα , αλλά και τη Ρωσία κι αφού μας καλωσόρισε και ευχήθηκε «Άξιο το προσκύνημα μας», πήραμε μαζί με την ευχή του κι έναν επιστήθιο φιλντισένιο σταυρό οι κληρικοί και από μια εικόνα οι λαϊκοί.

Κόντευε μεσημέρι όταν φτάσαμε με το λεωφορείο μας στη Βηθλεέμ όπου από εδώ και πέρα θα ήταν το ορμητήριο μας για τις επόμενες μέρες. Στην είσοδο της πόλης μας περίμενε μια έκπληξη. Ένα τείχος χώριζε την Βηθλεέμ από τα Ισραηλινά εδάφη. Το έχουν ονομάσει «τείχος του αίσχους». Εγώ θα το ονόμαζα περισσότερο της θλίψης και της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας. Οι πληροφορίες για την καθημερινότητα των κατοίκων της πόλης που γεννήθηκε ο Χριστός, Παλαιστίνιοι χριστιανοί στην πλειοψηφία τους, προκαλούν οργή και συνάμα ευκαιρία για εμβάθυνση για το πώς μπορούν όλα αυτά να συμβαίνουν σε τούτο εδώ τον τόπο τον αγιασμένο. Με βγάζει από τις σκέψεις μου ένα νεαρό κορίτσι, σχεδόν παιδί ακόμη, με ρούχα στρατιωτικά και αυτόματο οπλοπολυβόλο στον ώμο. Η έκφραση προσπαθεί να είναι σκληρή, υπηρεσιακή. Περνάει από μπροστά μας και ρίχνει γρήγορες ματιές στην φωτογραφία του διαβατηρίου και στα πρόσωπα μας. Ο έλεγχος τελειώνει, η Ισραηλινή συνοριοφύλακας κατεβαίνει από το λεωφορείο κι εμείς σε λίγο βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας. Μετά από τις διατυπώσεις στην υποδοχή, αφήνουμε την κόπωση αυτής της μεγάλης πρώτης μέρας να μας κυριεύσει . Σε λίγο ο ύπνος θα προετοιμάσει το σώμα μας για την επόμενη μέρα. «Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σάρξ ασθενής» (Μτθ. 26, 41).

Η πρώτη μας Θεία λειτουργία στους Αγίου Τόπους τελείται στο Σπήλαιο της Γεννήσεως. «Χριστός γεννάται δοξάσατε…». Σεπτέμβρης μήνας και δεν μας κάνει απολύτως καμία εντύπωση που οι ύμνοι των Χριστουγέννων βγαίνουν αβίαστα και χωρίς καμία προσπάθεια από το στόμα μας. Όλα μέσα στο Σπήλαιο λες και φωτίζονται από το αστέρι εκείνης της μοναδικής νύχτας. Ελληνικά και αραβικά σε πλήρη αρμονία κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Ο ρυθμός γοργός. Ο χρόνος περιορισμένος. Αμέσως μετά έρχονται οι Αρμένιοι και στη συνέχεια οι Ρωμαιοκαθολικοί. Όλοι με τη σειρά τους αιώνες τώρα, μέχρι ίσως τη στιγμή που το σχέδιο του Θεού επιτρέψει και πάλι να υπάρξει η μία και καθολική Εκκλησία του Χριστού.

Από μακριά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως η μικρή πύλη της Λαύρας του Αγίου Σάββα κρύβει το υπέροχο αυτό κτηριακό συγκρότημα. Πέτρινα σκαλιά, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα οδηγούν σε αυλές, σε χαγιάτια, σε κρύπτες λαξευμένες μέσα στον βράχο, οπού ο χρόνος έχει αφήσει την σφραγίδα του ανεξίτηλη. Μόνο όμως επάνω στην πέτρα και όχι επάνω στο σώμα του Αγίου Σάββα. Εκεί ο χρόνος είναι ο μεγάλος χαμένος. Το σώμα του Αγίου μέσα στη λάρνακα, άφθαρτο, με το δέρμα επάνω στο ιερό λείψανο να διαλαλεί περίτρανα πως «Όπου γαρ Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις».

Μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης αφήνουμε την έρημο και κατευθυνόμαστε προς τα Ιεροσόλυμα και το ναό της Αναστάσεως. Η Αγία Αυλή γεμάτη από κόσμο. Όλα τα έθνη και όλες οι φυλές συναγμένες για να προσκυνήσουν στον Πανάγιο Τάφο. Μπαίνουνε στη σειρά. Ο Επίσκοπος μας με φωνή συγκινημένη αρχίζει να ψάλλει τα Εγκώμια «Η Ζωή εν Τάφω…». Ακολουθούμε…Σιγά-σιγά η ψαλμωδία περνάει από τα χείλη στην καρδιά. Γίνεται κάτι περισσότερο από ύμνος. Ρίγος διαπερνά το σώμα μας. Εδώ οι λέξεις έχουν άλλη νοηματική φόρτιση. Σε λίγο θα αγγίξουμε το κενό μνημείο. Εδώ η πίστη μας δεν χρειάζεται άλλη δοκιμασία. Είναι μπροστά μας ο λίθος ο αποκεκιλυσμένος και ο λαμπροφορεμένος άγγελος να μας πληροφορεί «ουκ έστιν ώδε». Γονατίζω μπροστά στην μαρμάρινη πλάκα. Αγγίζω με τα χέρια μου θέλοντας να νιώσω ό,τι πιο δυνατό και υπερκόσμιο. Εδώ βρίσκεται όλα όσα πιστεύω, όλα όσα έχω επιλέξει να διδάξω. Ο αναστημένος Χριστός. Από εδώ ξεπήδησε η ελπίδα της ζωής και το τέλος του θανάτου. «Χριστός ανέστη εκ νεκρών…».

Γύρω από τον Πανάγιο Τάφο βρεθήκαμε να λιτανεύουμε μια μέρα μετά, την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού με το παλαιό ημερολόγιο, ο Πατριάρχης, δεκάδες Αρχιερείς και Ιερείς από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, το μεγαλύτερο ίσως τεμάχιο από τον Σταυρό του Κυρίου μας. Μια πομπή μεγαλόπρεπη μα και συνάμα γεμάτη από την ταπείνωση της πορείας του Σταυρού. Όλα εδώ μέσα έχουν τη θέση τους, τον πραγματικό τους χώρο. Εδώ βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός από την Αγία Ελένη, εδώ έγινε το θαύμα της αναγνώρισής του, εδώ τον ύψωσε μαζί με τον Πατριάρχη Μακάριο… «Σώσον Κύριε τον λαό Σου…».

Ο ένας τόπος διαδέχεται τον άλλο. Μπροστά μας όλη η Καινή Διαθήκη. Τα ονόματα που διαβάζαμε μέχρι χθες σήμερα αποκτούν άλλο νόημα. Έχουν πλέον χρώμα για όλους εμάς που όλα αυτά τα χρόνια διαβάζαμε τις περικοπές του Ευαγγελίου. Θαβώρ, Γαλιλαία, Κανά, Καπερναούμ, Ναζαρέτ, Ιορδάνης, Όρος των Ελαιών, Σαραντάριο Όρος μα και τόσα άλλα που μέρη που επισκεφτήκαμε και προσκυνήσαμε. Ο κάθε τόπος με την δική του ιστορία και με ένα θαυμαστό γεγονός από τη ζωή του Χριστού μα και της Παναγίας μας και των Αποστόλων. Αδύνατο να ξεχάσουμε τη Θεία Λειτουργία στον Τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή. Κι εκεί αφήσαμε ένα δάκρυ μαζί με μια προσευχή : «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον υμάς».

Ώρες ατέλειωτες θα μπορούσε να γράφει ο ταπεινός προσκυνητής των Αγίων Τόπων, με χρώματα και λεκτικά σχήματα τα οποία να προσπαθούν να περιγράψουν το απερίγραπτο. Κι εκεί που νομίζεις πως σχεδόν αγγίζεις την πραγματικότητα των όσων είδες, στην πρώτη ανάγνωση αποκαρδιώνεσαι. Κι αυτό γιατί είναι αδύνατο να περιγράψεις εκείνο το ρίγος που διαπέρασε το κορμί σου μπροστά στο κενό μνημείο. Εκεί το μόνο που μπορείς να επαναλάβεις είναι το : «ΕΡΧΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕ».